STAN UMARŁYCH
WSPÓLNE STUDIOWANIE BIBLII
www.studia.nadzieja.pl

Najczęściej stawiane pytania dotyczące śmierci:

Co rozumie Paweł przez wyrażenie: „dopóki przebywamy w ciele, jesteśmy oddaleni od Pana”? 2 KOR. 5,6.8

W 2 KOR. 5,1-11 Paweł porównuje ziemskie, zniszczalne ciało, poddane chorobom, słabościom i śmierci z chwalebnym, wiecznym i nieśmiertelnym ciałem, które Bóg przygotował dla nas w niebie. Wyrażenie „wolelibyśmy raczej wyjść z ciała” oznacza opuszczenie śmiertelnego ciała z jego ziemskimi słabościami. Wyrażenie „zamieszkać z Panem” oznacza zamieszkanie w chwalebnym, nieśmiertelnym ciele, które otrzymamy w czasie powtórnego przyjścia Jezusa. W 2 KOR. 5,4 znajdujemy odpowiedź — apostoł wyraża tęsknotę za tym dniem, aby „to, co śmiertelne, zostało wchłonięte przez życie”. To wyrażenie jest echem jego słów, które napisał wcześniej — „to, co skażone musi przyoblec się w to, co nieskażone, a to, co śmiertelne, musi przyoblec się w nieśmiertelność” 1 KOR. 15,51-54. W 2 Kor. rozdz. 5 oraz w 1 Kor. rozdz. 15 Paweł mówi, że tęskni za nieśmiertelnością, którą otrzyma w czasie powtórnego przyjścia Jezusa (zob. 2 TYM. 4,6-8).

Jeżeli martwi śpią, jak mogła wróżka z Endor przyprowadzić proroka Samuela, aby rozmawiał z królem Saulem? 1 SAM. 28,15

Należy podkreślić trzy ważne rzeczy w tej historii:

1. W całym Starym Testamencie znajdujemy wyraźne Boże polecenie, aby spirytyści zostali wydaleni z ziemi Izraelitów i skazani na śmierć. Słowo Boże demaskuje wszystkie rodzaje spirytualizmu i określa je jako dzieło demonów i siły szatańskie (zob. 5 MOJŻ. 18,10-14; IZAJ. 47,13.14).
2. Saul odrzucił wcześniej radę proroka Samuela. Poszukiwał Boga i nie otrzymał odpowiedzi 1 SAM. 28,6. Poszukiwał wróżki z Endor, ponieważ nie otrzymał odpowiedzi od Pana. Saul nie zobaczył Samuela. Zwróć szczególną uwagę na stwierdzenie, które znajdujemy w Biblii — wróżka widziała „nadludzką istotę wychodzącą z ziemi” (w. 13), a Saul „poznał”, że to był Samuel 1 SAM. 28,14. Ponieważ „umarli nic nie wiedzą” (KAZN. 9,5), szatan urządza maskaradę, naśladując zarówno kształt, jak i głosy zmarłych osób (patrz OBJ. 16,14).
3. Ostatecznym wynikiem wizyty Saula u wróżki w Endor nie była skrucha, wyznanie grzechów i życie, ale rozpacz, zniechęcenie i śmierć 1 SAM. 28,16.20.21; 31,3.4.9.10. Zwiedziony przez szatana, oddał swoją duszę demonom.

Czy Paweł nie zakłada, że człowiek po śmierci idzie bezpośrednio do nieba, stwierdzając, że „śmierć jest zyskiem”, i że „pragnie rozstać się z życiem i być z Chrystusem” FILIP. 1,21.23.

Biblia nie jest sprzeczna sama z sobą. Paweł nie mówi o pewnych rzeczach inaczej w jednym miejscu, a inaczej w drugim. Apostoł jest logiczny. W czasie powtórnego przyjścia Chrystusa sprawiedliwi umarli zostaną wzbudzeni, aby otrzymać wieczną nagrodę 1 TES. 4,16.17; 1 KOR. 15,51-54. W FILIP. 3,20.21 apostoł podkreśla, że nasza „ojczyzna jest w niebie, skąd też Zbawiciela oczekujemy, Pana Jezusa Chrystusa, który przemieni znikome ciało nasze w postać, podobną do uwielbionego ciała swego”. Po raz kolejny wspomina, że marzy o powtórnym przyjściu Chrystusa. Pisząc w tym samym rzymskim więzieniu do swojego przyjaciela, Tymoteusza, apostoł oświadcza: „Dobry bój bojowałem, biegu dokonałem, wiarę zachowałem; a teraz oczekuje mnie wieniec sprawiedliwości, który mi w owym dniu da Pan, sędzia sprawiedliwy, a nie tylko mnie, lecz i wszystkim, którzy umiłowali przyjście jego” 2 TYM. 4,7.8. Paweł tęskni za powrotem Jezusa, kiedy będzie mógł zobaczyć swojego Pana twarzą w twarz i zostanie wprowadzony do wieczności. Tak, śmierć jest pokonana! Dla apostoła oznaczało to wyzwolenie z cierpienia, jakim jest noszenie ciała, wyzwolenie z niewoli rzymskiego więzienia i uwolnienie od kuszenia szatana. Dla Pawła śmierć była snem bez wymiaru czasowego. Następnym wydarzeniem po zamknięciu oczu w śnie śmierci było dla niego rozstanie się z życiem i bycie z Chrystusem. Ponieważ Paweł jest przekonany, że nie ma żadnej świadomości co do czasu, jaki upływa między śmiercią i powtórnym przyjściem, śmierć oznacza dla niego zamknięcie oczu, jak we śnie, i obudzenie się, aby już być na zawsze z Panem.

W przypowieści o bogaczu i Łazarzu, bogacz natychmiast idzie do piekła, a Łazarz do nieba. Jak wyjaśnić tę przypowieść, jeżeli umarli śpią? ŁUK. 16,19-31

Ważne jest, by zwrócić uwagę, iż jest to przypowieść. Jest to piąta, ostatnia przypowieść w tej serii: zgubiona owca, zgubiony grosz, zgubiony człowiek (ŁUK. rozdz. 15), nieuczciwy zarządca ŁUK. 16,1-11. Przypowieści stosowano po to, aby uczyć wielkich moralnych zasad. Wszystkie elementy przypowieści nie powinny być brane dosłownie. Na przykład nie posiadamy wełny ani czterech kopyt, tak jak owca. Nie jesteśmy metalem jak srebrna moneta. Główne pytanie w każdej przypowieści dotyczy wielkich moralnych lekcji. Napotkamy na duże trudności, jeżeli będziemy każdy szczegół przypowieści interpretować dosłownie, zamiast szukać lekcji, jakie pragnął nauczyć Jezus. Załóżmy, że przypowieść o bogaczu i Łazarzu jest dosłownym opowiadaniem. Czy ludzie rzeczywiście mogą prowadzić rozmowy między niebem i piekłem? Czy ci w niebie mogą oglądać ludzi płonących w piekle? Czy mogą słyszeć ich jęki? Czy dusze faktycznie posiadają palce i języki, jak zostało to opisane w przypowieści? Abraham musiałby mieć olbrzymie łono, aby pomieścić wszystkich ludzi, którzy się na nim znajdują. Dosłowna interpretacja przypowieści powoduje olbrzymie problemy. Niebo byłoby okrutnym miejscem, gdybyśmy zawsze widzieli cierpiących przyjaciół. Dlaczego Jezus posłużył się takim opowiadaniem? Jakich lekcji chciał nas nauczyć? Żydzi znali powszechnie historię, opisującą śmierć jako przejście przez dolinę ciemności oraz pokazującą zbawienie jako ucieczkę na bezpieczne łono Abrahama, a wieczną zagładę jako pójście na zniszczenie. Jezus wykorzystał to, chcąc nauczyć trzech rzeczy. Po pierwsze, Żydzi wierzyli, że bogactwo jest dowodem Bożej łaski, a ubóstwo oznaką Jego niezadowolenia. W opowiadaniu tym bogacz, którego Żydzi uważali za błogosławionego przez Boga, na końcu znalazł się w piekle, a biedny człowiek w niebie. Jezus przedstawił zupełnie nieoczekiwane zakończenie.

1. Bogactwo zdobyte przez zachłanność, nieuczciwość lub uciskanie biednych nie jest oznaką Bożej łaski.
2. Przypowieść wyraźnie informuje, że śmierć wszystko zamyka. Jezus wyraźnie powiedział, że nie ma drugiej szansy po śmierci. Decyzje podjęte w czasie życia określają naszą wieczną przyszłość.
3. Jezus zwrócił uwagę na to, że jeżeli faryzeusze odrzucili wyraźne nauki Bożego Słowa odnośnie zbawienia, to odrzucą także tak potężny, nadnaturalny, spektakularny cud, jakim jest wzbudzenie kogoś z martwych.

Żydzi zawsze prosili Jezusa o znak. Wkrótce dał im największy znak — wzbudził z martwych Łazarza JAN 11,11-14.43.44. W rezultacie, Żydzi poczuli się zagrożeni i zamierzali zamordować Łazarza JAN 12,10. Byli także bardzo wściekli na Jezusa — byli tak zaślepieni, że spiskowali, aby również usunąć Jezusa. Czytali Biblię, a mieli na oczach i sercu zasłonę 2 KOR. 3,14-16. Popełnili błąd nie rozumiejąc, że „wszystkie pisma” dają świadectwo o Jezusie JAN 5,39. Kiedy Jezus zmartwychwzbudził Łazarza, nie wierzyli. Jego słowa w ŁUK. 16,31 miały proroczy wymiar. „Jeśli Mojżesza i proroków nie słuchają, to choćby kto z umarłych powstał, też nie uwierzą”. Jakiż apel! Jakież nagłe ostrzeżenie! Pismo jest naszym ostatecznym autorytetem. Jezus wykorzystał popularne żydowskie opowiadanie, aby zilustrować potężną prawdę, że cała Biblia cudownie się ze sobą zgadza.

Jakie znaczenie ma opis dusz pod ołtarzem, wołających donośnym głosem: „Kiedyż, Panie święty i prawdziwy, rozpoczniesz sąd i pomścisz krew naszą na mieszkańcach ziemi?”, który znajdujemy w Obj. 6,9-11?

Personifikacja jest powszechną metodą biblijną stosowaną przy opisywaniu rzeczywistości językiem symbolicznym. Po zamordowaniu Abla przez Kaina, Pan powiedział do Kaina: „Głos krwi brata twego woła do mnie z ziemi” 1 MOJŻ. 4,10. Czy krew Abla rzeczywiście wołała? Nie! Dosłownie, nie. Język wyraża tu Bożą wierność i miłującą troskę o swojego męczennika Abla oraz odpowiedzialność Kaina za jego grzeszny czyn. W HEBR. 12,24 czytamy, że krew Jezusa „przemawia lepiej niż krew Abla”, a oznacza to przebaczenie, łaskę i odkupienie. Z pewnością krew Jezusa nie przemawia dosłownie. Język wyraża Boże poselstwo odkupienia. W szóstym rozdziale Księgi Objawienia Bóg wyraźnie mówi, że nie zapomniał o swoich wiernych męczennikach w ciągu wieków. Ich krew symbolicznie woła do Boga o osądzenie ich prześladowców i nagrodzenie wiernych wiecznością. W Biblii słowo dusza często oznacza: osoba albo ludzie RZYM. 13,1 BG; EZ. 18,4 BG: DZ. AP. 27,37. Oznacza także życie (zob. HEBR. 13,17; 1 PIOTRA 4,19; MAT. 10,28). Dlatego OBJ. 6,9 można przeczytać w ten sposób: życie tych ludzi, zamęczonych dla Jezusa, symbolicznie, podobnie jak krew Abla, woła z ziemi o sprawiedliwość. Odbędzie się sąd ostateczny i sam Bóg osądzi sprawiedliwie wszystkie rzeczy!

Czy dusza jest nieśmiertelna?

W Biblii słowo „dusza” zostało użyte około 1600 razy i ani razu nie zastosowano go w kontekście „nieśmiertelna dusza”. Słowo śmiertelny oznacza poddany śmierci. Słowo nieśmiertelny oznacza nie poddany śmierci. W Biblii wyraźnie stwierdzono: „Dusza, która grzeszy, ta umrze” EZECH. 18,4 BG. Jezus stwierdził, że zarówno ciało, jak i dusza mogą zostać zniszczone w piekle MAT. 10,28. Nieśmiertelność jest atrybutem boskości. Tylko Bóg jest w naturalny sposób nieśmiertelny 1 TYM. 6,15.16. Pierwsze kłamstwo szatana w ogrodzie Eden dotyczyło śmierci. Szatan stwierdził, że skutkiem nieposłuszeństwa nie była śmierć, lecz życie. Powiedział: „Na pewno nie umrzecie” 1 MOJŻ. 3,4. W Słowie Bożym czytamy, że „zapłatą za grzech jest śmierć” RZYM. 6,23. Śmierć jest „nieobecnością” życia. Grzech nie powoduje wiecznego życia w piekle, ale całkowite, zupełne wygnanie sprzed oblicza Bożego przez unicestwienie. Słowo Boże jest jasne — człowiek jest śmiertelny JOB 4,17. Czekamy na nieśmiertelność RZYM. 2,7. Sprawiedliwi otrzymają nieśmiertelność jako dar od Pana w czasie Jego powtórnego przyjścia 1 KOR. 15,51-54. Grzesznicy także otrzymają swoją wieczną nagrodę. „Gdy grzech dojrzeje, rodzi śmierć” JAK 1,15. Wybór zatem jest pomiędzy wiecznym życiem i wieczną śmiercią.

Co miał na myśli Piotr, gdy mówił o Chrystusie głoszącym duchom w więzieniu? 1 PIOTRA 3,19

Aby zrozumieć ten tekst, należy przeczytać cały fragment 1 PIOTRA 3,18-22. W wierszu 18 jest mowa o tym, że Jezus, Boży Syn, który poniósł śmierć z powodu naszych grzechów, został „przywrócony życiu” przez moc Ducha Świętego. Wiersz 19 dokonuje transpozycji i stwierdza, że przez tego samego Ducha Świętego Chrystus przemawiał do duchów w więzieniu. Kiedy przemawiał do tych duchów w więzieniu? Kim są duchy w więzieniu? Wiersz 20 mówi nam o tym! W dniach Noego serca mężczyzn i kobiet były nieustannie złe. Były one w niewoli złych duchów. Ten sam Duch Święty, który wzbudził Jezusa z fizycznej śmierci zwracał się w dniach Noego do mężczyzn i kobiet owładniętych przez złe duchy dlatego, żeby tych, którzy byli duchowo martwi, przywrócić do duchowego życia. Duch Chrystusowy przemawiał przez proroka, głosząc ewangelię mężczyznom i kobietom będącym w duchowych pułapkach 1 PIOTRA 1,10-12. Potężna moc Ducha otwiera więzienie grzechu po to, aby uwolnić jeńców IZAJ. 61,1. W 1 PIOTRA 3,21 jeszcze dokładniej wyjaśniono tę ilustrację. Doświadczenie potopu jest porównane do chrztu. Tak samo jak Duch Święty wzbudził Jezusa z martwych do życia, tak jak wprowadził On rodzinę Noego do arki, zachowując ich od śmierci i prowadząc do życia, tak samo działa, budząc duchowe życie, przekonując mężczyzn i kobiety, które opanował grzech, dostarczając mocy do zmiany życia, prowadzi ich przez wody chrztu. W dniach Noego Duch prowadził mężczyzn i kobiety z śmierci do życia. Dzisiaj Duch wybawia mężczyzn i kobiety z duchowych więzień prowadząc ich z śmierci do życia — wszystko to z uwagi na potężną moc zmartwychwstałego Chrystusa.

Czego Biblia uczy na temat reinkarnacji?

Idea reinkarnacji jest zbudowana na dwóch założeniach, z których żadne nie jest prawdziwe. Po pierwsze, człowiek oczyszcza siebie przez swoje własne sprawiedliwe czyny. Po drugie, istnieje nieśmiertelna dusza, która żyje po śmierci ciała. Biblia naucza, że zbawienie jest przez wiarę w Chrystusa EFEZ. 2,8; RZYM. 3,24-31. Śmierć jest snem aż do chwalebnego zmartwychwstania 1 TES. 4,14.16; 1 KOR. 15,51.54. Nie ma drugiej szansy po śmierci HEBR. 9,27. Teraz jest czas zbawienia 2 KOR. 6,2.

[]

główna | pastor | lekarz | zielarz | rodzina | uzależnienia | kuchnia | sklep
radio | tematy | książki | czytelnia | modlitwa | infoBiblia | pytania | studia | SMS-y
teksty | historia | księga gości | tapety | ułatwienia | technikalia | e-Biblia | lekcje
do pobrania | mapa | szukaj | autorzy | nota prawna | zmiany | wyjście

© 1999-2003 NADZIEJA.PL Sp. z o.o. Wszystkie prawa zastrzeżone.
Bank: BPH PBK VI/O w Warszawie, PLN: 11 1060 0076 0000 3200 0074 4691
Bank Swift ref. BPH KPL PK