Nie było żadnych widocznych oznak zbliżania się zmiany pogody, jednak Eliasz wyraźnie rozkazał Achabowi przygotować się na deszcz. Prorok nie widział chmur na niebie, nie słyszał grzmotów. Wypowiedział po prostu słowa, jakie Duch Pana posłał w odpowiedzi na jego silną wiarę. W ciągu tego dnia niezachwianie ufał proroctwom Bożym, a jego pewność wynikała z przeświadczenia, że wyroki Boże są niezawodne. Teraz widząc, że zrobił już wszystko, co leżało w jego mocy, czekał aż Niebiosa wypełnią zapowiedziane błogosławieństwa. Ten sam Bóg, który zesłał klęskę suszy, obiecał przecież obfitość deszczu w nagrodę za prawość i dobroć. Eliasz wyczekiwał więc spokojnie spełnienia obietnicy. W pokornej postawie, „mając twarz między swoimi kolanami”, wstawiał się u Boga za skruszonymi i żałującymi Izraelitami.

Wiele razy posyłał prorok swego sługę do miejsca, skąd widać było Morze Śródziemne, aby się dowiedzieć, czy Bóg daje już jakieś widzialne znaki, że wysłuchał żarliwych modlitw. Za każdym razem sługa wracał ze słowami: „Nie ma nic”. Prorok nie zniecierpliwił się jednak, nie stracił wiary, lecz modlił się dalej. Sześć razy przynosił sługa tę samą odpowiedź, nic bowiem nie mógł dojrzeć na rozpalonym, miedzianym niebie. Niezrażony tym Eliasz posłał go raz jeszcze ale tym razem sługa wrócił ze słowami: „Oto maleńka chmurka jak dłoń ludzka wznosi się z morza”.

To wystarczyło. Eliasz nie oczekiwał zebrania się wielkich chmur. W tym małym obłoczku oczyma wiary dojrzał obfitość deszczu; i zgodnie ze swą wiarą posłał szybko sługę do Achaba z wieścią: „Zaprzęgaj i jedź, aby cię ulewa nie zaskoczyła”.

Cienie nocy zbierały się nad górą Karmel, kiedy Achab przygotował się do zejścia na dół. „Tymczasem niebo pokryło się chmurami, zadął wiatr i spadł ulewny deszcz. Achab więc wsiadł na rydwan i pojechał do Jezreelu”. W czasie tej nocnej podróży do stołecznego miasta król nawet nie widział przed sobą drogi z powodu deszczu i ciemności. Eliasz, który upokorzył go tego dnia na oczach jego sług i który zabił wszystkich jego pogańskich kapłanów, w dalszym ciągu uznawał Achaba za władcę Izraela. Dlatego poniżył się dobrowolnie i szedł przed jego rydwanem, wiodąc go do bram miasta.

Tym aktem pokory wysłannik Boga dał występnemu królowi lekcję posłuszeństwa wobec tych wszystkich, którzy uważali się za sług Boga, ale czcili samych siebie. Ludzie uchylający się od obowiązków, które uważają za poniżające, obawiają się być sługami. A mogliby się wiele nauczyć od Eliasza. Dzięki słowom proroka dary Niebios przez trzy lata nie spływały na ziemie. Potem Bóg uhonorował go, odpowiadając na jego modlitwę na górze Karmel zesłaniem ognia na ofiarę całopalną. Ręka Boża dopomogła prorokowi wygubić bałwochwalczych kapłanów. Spełniła się też żarliwa modlitwa Eliasza o deszcz. Po oznakach triumfu, którymi Bóg wywyższył jego publiczną służbę, dobrowolnie zgodził się na upokorzenie.

U wrót Jezreelu Eliasz zostawił Achaba. Prorok, decydując się na pozostanie poza murami miasta, otulił się płaszczem i ułożył do snu pod gołym niebem. Król natomiast przekroczył wkrótce progi pałacu i tam opowiedział żonie o dziwnych wydarzeniach tego dnia, o cudownym objawieniu się Bożej mocy, które ukazało Izraelowi, że to Jahwe jest Bogiem prawdziwym, a Eliasz Jego wybranym posłem. Gdy Achab powiedział o wymordowaniu pogańskich proroków, Izebel wpadła w szał i w zawziętości swego serca stanowczo odrzuciła tłumaczenia wypadków na górze Karmel, jakie przyjął cały lud i jakiemu ulegać zaczął sam król. Oświadczyła zuchwale, że Eliasz musi umrzeć.

Tej nocy przybył do strudzonego proroka poseł i oświadczył mu słowa Izebel: „To niechaj uczynią bogowie i niechaj to sprawią, że jutro o tym czasie uczynią z twoim życiem to samo, co stało się z życiem każdego z nich”.

Wydawało się, że po odniesieniu takiego triumfu nad kapłanami, królem i ludem nic już nie zagrozi prorokowi, że nie będzie miał więcej powodów do strachu i przygnębienia. Ale ten błogosławiony, który miał wiele dowodów Bożej miłości, nie stał ponad ludzkimi słabościami i w tej ciemnej godzinie wiara i odwaga opuściły go. Oszołomiony, wyrwał się z drzemki. Deszcz lał z nieba bez przerwy i wszędzie rozpościerała się ciemność. Zapominając, że przed trzema laty Bóg uratował go przed gniewem Achaba i Izebel, prorok uciekał, ratując swe życie. Dotarł do Beer — Szeby i tam „pozostawił swojego sługę. Sam zaś poszedł na pustynię o jeden dzień drogi”.

Nie powinien był uchylać się od obowiązku, ale spotkać się z groźbą Izebel, prosząc o opiekę Tego, który polecił mu bronić Swego honoru. Powinien był odrzec posłańcowi, że Bóg, w którego uwierzył, będzie bronić go przed nienawiścią królowej. Kilka godzin wcześniej uczestniczył w zadziwiającej manifestacji Bożej potęgi i to powinno upewnić go, że nie musi się bać. Gdyby pamiętał, gdzie jest i uczynił Boga swą siłą i schronieniem, byłby bezpieczny. Pan dałby mu kolejny znak zwycięstwa, zsyłając karę na Izebel, a wrażenie wywarte na królu i na narodzie wywołałoby wielką przemianę.

Eliasz spodziewał się wiele po cudzie na górze Karmel. Sądził, że Izebel straci swój wpływ na Achaba, przejętego objawieniem się Bożej mocy, i że reforma w Izraelu dokonana zostanie szybko. Przez cały dzień swego pobytu na górze prorok wstrzymywał się od jedzenia. Jeszcze i wówczas, gdy prowadził Achaba ku wrotom Jezreelu, organizm jego znosił dzielnie wszelkie trudy i umysł jego panował nad ciałem.

Wreszcie jednak nastąpiła reakcja, częsta po przejawach wielkiej wiary i po wielkich zwycięstwach. Prorok zaczął obawiać się, że reforma rozpoczęta na Karmelu może nie trwać długo i wpadł w rozpacz. Wpierw wyniesiony na szczyt, teraz znajdował się w dolinie. Dotąd, dzięki natchnieniu Wszechmocnego, przetrwał najsurowszą próbę wiary. Ale w owej chwili, mając w uszach dźwięk groźby Izebel, wydany ustawicznym knowaniom tej występnej kobiety działającej na zlecenie szatana, stracił Eliasz swe oparcie w Bogu. Wywyższony ponad miarę uległ depresji psychicznej. Krańcowo wyczerpany odpoczywał pod krzakiem jałowca. Pragnął umrzeć. Mówił: „Dosyć już, Panie, weź życie moje, gdyż nie jestem lepszy niż moi ojcowie”. Uciekinier, oddalony od ludzkich siedzib, nie chciał już więcej oglądać ludzkich twarzy. W końcu, zupełnie wycieńczony, zasnął.

Każdy człowiek zna takie wahania, udrękę duchową, chwile, których udziałem jest smutek i gdy ciężko jest wierzyć, że Bóg będzie łaskawy dla Swych ziemskich dzieci, że nie będzie szczędził im błogosławieństw. Są to dni, kiedy duszy ludzkiej śmierć wydaje się czymś lepszym niż życie. Wtedy wielu traci swój związek z Bogiem, oddając się w niewolę wątpliwości i niewiary. Gdybyśmy w tych trudnych chwilach potrafili dostrzec duchowy sens opatrzności Bożej, ujrzelibyśmy aniołów niosących nam pomoc i pocieszenie. Przy ich wsparciu stopy nasze stanęłyby na gruncie mocniejszym niż fundament odwiecznych wzgórz. Wstąpiłyby w nas nowa wiara i nowe życie.

„Potem Pan odpowiedział Jobowi spośród zawieruchy” i objawił Swemu słudze moc Swej potęgi. Kiedy Hiob doznał obecności swego Stwórcy, znienawidził samego siebie i ukorzył się w prochu i popiele. Wówczas Pan mógł błogosławić mu obficie i uczynić ostatnie jego lata najlepszymi w jego życiu.

Czy Bóg opuścił Eliasza w godzinie próby? Oczywiście, że nie! Gdy Eliasz poczuł się zapomniany przez Boga i ludzi, Pan miłował go wtedy nie mniej niż wówczas, gdy w odpowiedzi na jego modlitwę ogień zstąpił z nieba i oświetlił szczyt góry. A teraz obudził proroka delikatny dotyk i przyjemnie brzmiący głos. Zerwał się w strachu do ucieczki, lękając się, że odkrył go nieprzyjaciel. Lecz pełna litości twarz, która pochylała się nad nim nie była twarzą wroga, lecz przyjaciela. Bóg zesłał z nieba anioła, aby dostarczył Jego słudze pożywienie. „Wstań, posil się!” — rzekł anioł, „A gdy spojrzał, oto przy jego głowie leżał placek upieczony i dzban z wodą”.

Pokrzepiwszy się przygotowanym dlań pokarmem, zapadł ponownie w sen. Anioł zaś przyszedł po raz drugi i dotknąwszy wyczerpanego męża, powiedział doń z tkliwością: „Wstań, posil się, gdyż masz daleką drogę przed sobą. Wstał więc i posiliwszy się szedł w mocy tego pokarmu czterdzieści dni i czterdzieści nocy aż do góry Bożej Choreb”, gdzie znalazł schronienie w pieczarze.