Wdowa, która miała żywić Eliasza, nie była Izraelitką. Nigdy nie zaznała przywilejów ani błogosławieństw, jakimi cieszył się naród przez Boga wybrany. A jednak wierzyła w Boga prawdziwego i chodziła w blasku Jego światła, rozjaśniającego ścieżkę jej życia. Teraz, kiedy Eliasz nie mógł bezpiecznie przebywać we własnym kraju, Bóg posłał go do owej kobiety, aby dała mu schronienie w swym domu. „Wstał więc i poszedł do Sarepty, i gdy wchodził do bramy miasta, oto pewna wdowa zbierała tam drwa. Odezwał się więc do niej tymi słowy: Przynieś mi nieco wody w naczyniu, abym się napił. A gdy ona szła, aby nabrać, zawołał jeszcze za nią: Przynieś mi też, proszę, kawałek chleba”.

W tym ubogim domu głód również dawał się we znaki. Nadejście Eliasza w dniu, w którym to właśnie wdowa bała się, że musi zrezygnować z walki o zachowanie życia, było wyjątkowo twardą próbą jej wiary w to, że Bóg zaspokoi wszystkie potrzeby. Ale nawet wobec ostateczności okazała się silna i zgodziła się spełnić prośbę nieznajomego, dzieląc się z nim ostatnim kęsem.

Rzekła Eliaszowi: „Jako żyje Pan, Bóg twój, że nie mam nic upieczonego, a tylko garść mąki w dzbanie i odrobinę oliwy w bańce. Oto właśnie zbieram trochę drwa, potem pójdę i przyrządzę to dla mojego syna, a gdy to zjemy, to chyba umrzemy”.

Lecz Eliasz odpowiedział jej: „Nie bój się! Idź i zrób, jak powiadasz, lecz najpierw przyrządź mi z tego mały placek i przynieś mi go, dla siebie zaś i dla syna swojego przyrządzisz później. Gdyż tak mówi Pan, Bóg Izraela: Mąka w garncu nie wyczerpie się, oliwy w bańce nie zabraknie aż do dnia, kiedy Pan spuści deszcz na ziemię”.

Nie mogło być większej próby wiary, niż ta właśnie. Wdowa traktowała dotychczas wszystkich nieznajomych uprzejmie i wyrozumiale. Teraz, czyniąc według słów Eliasza, przeszła najwyższą próbę gościnności. Wierząc, że Bóg Izraela spełni każdą jej potrzebę, nie zważała na cierpienia, które mogłyby spaść na nią i jej dziecko.

Rzeczywiście cudowna była gościnność okazana prorokowi Bożemu przez fenicką kobietę i cudownie jej wiara i szlachetność zostały wynagrodzone. „I mieli co jeść, ona i on i jej rodzina, dzień w dzień. Mąka w garncu nie wyczerpała się, oliwy w bańce nie zabrakło według słowa Pana, które wypowiedział przez Eliasza. Po tych wydarzeniach zachorował syn tej niewiasty, właścicielki domu, a tak się wzmogła jego choroba, że przestał oddychać. Wtedy ona rzekła do Eliasza: Cóż ja mam z tobą, mężu Boży! Przyszedłeś do mnie po to, aby przywieść na pamięć mój grzech i przyprawić o życie mojego syna. []

Lecz Eliasz rzekł: Daj mi twego syna. Potem wziął go z jej łona i wyniósł do izdebki na poddaszu, gdzie mieszkał, i położył go na swoim łożu... Potem wyciągnął się trzy razy nad dzieckiem i zawołał do Pana... I wysłuchał Pan prośby Eliasza, i wróciła się dusza tego dziecka do niego, i ożyło.

Eliasz wziął dziecię, zaniósł je z poddasza na dół i oddał jego matce, mówiąc: Patrz, że syn twój żyje. Wtedy rzekła kobieta do Eliasza: Teraz poznałam, że jesteś mężem Bożym i słowo Pana naprawdę jest w ustach twoich”.

Wdowa z Sarepty podzieliła się z Eliaszem resztką pożywienia, dlatego życie jej i jej syna zostało zachowane. Zawsze tak się dzieje, że Bóg nie szczędzi Swych łask tym ludziom, którzy w ciężkiej potrzebie odnoszą się ze współczuciem i sympatią wobec innych, bardziej potrzebujących. Obiecuje im wielkie błogosławieństwo.

Pan nie zmienił się. Władza Jego nie jest dziś mniejsza niż w dniach Eliasza. Obietnica naszego Zbawiciela ma dziś tak samo obowiązującą moc.

W ciągu długich lat posuchy i głodu Eliasz modlił się o to, aby serce Izraela odwróciło się od bałwochwalstwa ku wierności wobec Boga. Prorok cierpliwie wyczekiwał, podczas gdy ciężka ręka Pańska spoczywała na zbuntowanej ziemi. Ale gdy widział dowody cierpienia, serce jego wypełnił smutek. Tęsknił za siłą, która mogłaby dokonać reformy. Jednakże Bóg sam realizował swój plan i wszystko, co wierny Jego sługa mógł uczynić, sprowadzało się do modlitwy i wiary w nadejście decydującego rozstrzygnięcia. []

Odstępstwo, które w czasie rządów Achaba osiągnęło punkt szczytowy, było owocem wieloletniego zła. Krok za krokiem Izrael oddalał się od sprawiedliwej drogi życia. Pokolenie za pokoleniem coraz śmielej odmawiało powrotu do wiary ojców, aż w końcu większość ludzi poddała się sama władzy ciemnych potęg.

Prawie sto lat mijało od czasu, gdy pod panowaniem króla Dawida Izrael zjednoczył się w modlitewnych hymnach, śpiewanych ku chwale Najwyższego, w wyznaniu swej zależności od Jego codziennego miłosierdzia.

Tak oto doszło do tego, że Bóg zmuszony był nawiedzić swój lud najsroższym z wyroków. Przepowiednia Eliasza znalazła straszliwe wypełnienie. Przez trzy kolejne lata poszukiwano daremnie zwiastuna klęski, przetrząsano miasta, jeżdżono z kraju do kraju. Wielu władców dało Achabowi uroczyste słowo, że w ich państwie nie znaleziono obcego proroka. Prowadzono jednak poszukiwania, ponieważ Izebel i kapłani Baala nienawidzili Eliasza z głębi serca. Nie szczędzili więc wysiłków, żeby go choćby spod ziemi wydobyć. A deszczu dalej nie było. []

W końcu, „po upływie długiego czasu”, usłyszał Eliasz słowo Boże: „Idź, pokaż się Achabowi, gdyż chcę spuścić na ziemię deszcz”.

Posłuszny Bożemu wezwaniu, „poszedł więc Eliasz, aby ukazać się Achabowi”. W czasie gdy prorok wyruszył w podróż do Samarii, Achab namawiał Abadiasza, ochmistrza domu królewskiego, aby nakazał szukać nowych strumieni i źródeł wody dla ratowania głodujących stad owiec. Nawet na królewskim dworze skutki długotrwałej posuchy dały się odczuć. Zaniepokojony tym głęboko król postanowił osobiście pomagać słudze w szukaniu miejsca odpowiedniego na pastwiska.

„I podzielili między siebie kraj, aby go przejść; Achab poszedł osobno jedną drogą, a Obadiasz poszedł osobno drugą drogą. A gdy Obadiasz szedł droga, oto wyszedł mu naprzeciw Eliasz. Poznawszy go, padł na twarz i rzekł: Czy to ty jesteś, panie mój, Eliaszu?”

Przez cały okres odstępstwa Obadiasz pozostał wierny. Jego pan i władca nie zdołał odciągnąć go od przymierza z Bogiem. Dlatego Eliasz zaszczycił go teraz pewną misją, mówiąc: „Idź, powiedz swojemu panu: Oto jest Eliasz.”

Wielce przerażony Obadiasz wykrzyknął: „Cóż zawiniłem, że chcesz swego sługę wydać w rękę Achaba, aby mnie kazał zgładzić”. Wykonanie tego polecenia równało się niechybnej śmierci. „Jako żyje Pan, twój Bóg, że nie ma narodu ani królestwa, do którego by nie posłał mój pan, aby cię tam szukano, a gdy mówiono: Nie ma go tu, to odbierał przysięgę od królestw i od narodów, że cię nie znaleziono. A teraz ty powiadasz: Idź, powiedz swemu panu: Oto Eliasz. Gdy ja ruszę się stąd, duch Pana może cię zanieść na miejsce, którego nie znam. Ja pójdę zanieść Achabowi wiadomość, a on cię tu już nie zastanie i wtedy mnie zabije.”

Gorąco prosił Obadiasz proroka, aby nań nie nalegał. „Czy nie doniesiono mojemu panu o tym, co uczyniłem, gdy Izebel kazała tępić proroków Pana, że ukryłem stu z proroków Pana, po pięćdziesięciu mężów, w pieczarach i żywiłem ich chlebem i wodą? A teraz ty powiadasz: Idź, powiedz twemu panu: Oto Eliasz. Przecież mnie zabije.”

Wówczas Eliasz uroczyście mu przyrzekł, że nie posyła go na próżno. Obiecał: „Jako żyje Pan Zastępów, przed którego obliczem stoją, że jeszcze dziś mu się pokażę”. Uspokojony tym „szedł więc Obaliasz, aby się spotkać z Achabem, i doniósł mu o tym.” []

Ze zdumieniem słuchał król wieści o człowieku, którego bał się i którego tak uparcie poszukiwał. Król doskonale wiedział, że Eliasz nie narażałby bez powodu swego życia i że musi czuć się bezpieczny, skoro naznaczył mu spotkanie. Czy możliwe, żeby prorok zwiastował Izraelowi nowe nieszczęście? W sercu miał tysiące przeczuć i wątpliwości. Pamiętał uschniętą rękę Jeroboama. Achab nie złorzeczył i nie ośmielił się podnieść ręki na posła Bożego. W otoczeniu gwardii przybocznej, drżąc i borykając się z własnymi myślami, szedł teraz monarcha na spotkanie z prorokiem.

Król i prorok stanęli przed sobą twarzą w twarz. Chociaż Achab aż dyszał nienawiścią, w obecności Eliasza wydawał się bezsilny i zniewieściały. Pierwsze jego słowa: „Czy to ty jesteś, sprawco nieszczęść Izraela?” — objawiły to, co krył najgłębiej w sercu. Achab dobrze wiedział, że to mocą Słowa Bożego niebiosa stały się niby mosiądz, ale umyślnie chciał proroka obarczyć odpowiedzialnością za klęski, które nawiedziły kraj.

To zupełnie naturalne, że człowiek postępujący źle stara się zrzucić swoją winę na wysłanników Bożych, którzy przychodzą mu tylko oznajmić, jaki będzie rezultat zejścia z drogi sprawiedliwości. Ci ludzie, którzy sami oddali się w ręce szatana, nie są w stanie widzieć siebie i swego postępowania tak, jak widzi i ocenia je Bóg. Kiedy ustawi się przed nimi zwierciadło prawdy, oburzają się na każdy postawiony im zarzut. Zaślepieni grzechem, nie chcą się upokorzyć. Uważają, że to słudzy Boga zwrócili się przeciwko nim i dlatego pochłania ich pragnienie zemsty.

Pewien swej niewinności, stojąc przed Achabem Eliasz nie tłumaczył się ani nie usiłował w niczym przypodobać się królowi. Nie śpieszył się wcale z oznajmieniem dobrej nowiny o zakończeniu suszy. Wzburzony słowami Achaba, broniąc czci Boga odpowiedział królowi, że to jego grzechy i grzechy jego ojców ściągnęły na Izraela straszliwą klęskę. „Nie ja sprowadziłem nieszczęście na Izrael, lecz ty i ród twojego ojca przez to, że zaniedbaliście przykazania Pańskie, a ty poszedłeś z Baalami.”

Przyjemne kazania nie pozostawiają głębszego wrażenia w sercach ludzkich; trąbka nie daje pełnego dźwięku. Ludzie przestali reagować na ostre, przejrzyste prawdy Słowa Bożego.

Dlaczego prorok wywołał taki gniew Herodiady, wypomniawszy Herodowi, że źle uczynił żyjąc z żoną swego brata? Poprzednik Chrystusa oddał swe życie za śmiałe wyjaśnienie prawdy. Czemu nie mógł poruszyć tych, o których chodziło, nie naraziwszy się na niezadowolenie grzeszników?

Tak postępować muszą wszyscy prawdziwi chrześcijanie, jeśli chcą stanowić nieustraszoną straż praw Bożych. Nie mogą tolerować zła i godzić się z grzechem, lecz muszą otwarcie go piętnować. Kiedy wreszcie raz jeszcze w całym kościele rozlegnie się głos upomnienia?

Ci kaznodzieje, którzy podobają się ludziom, którzy wołają: Pokój, pokój — gdy Bóg nie mówi o pokoju — powinni lękać się i prosić o łaskę z powodu swej nieszczerości, z braku odwagi. To nie z miłości do bliźnich starają się złagodzić swoje posłannictwo. Ludzie ci nie mają silnego charakteru, wybierają drogę łatwiejszą. Prawdziwa miłość poszukuje bowiem, przede wszystkim uwielbienia Boga i zbawienia duszy. Ci, którzy taką miłość mają, nie zawahają się mówić prawdy, byle tylko pomóc ludziom. Gdy dusze bliźnich znajdą się w niebezpieczeństwie, kaznodzieje Boga nie będą myśleć o sobie, ale zaczną głosić Słowo Boże, nie usprawiedliwiając ani nie wybielając zła.