Salomon znał doskonale te ostrzeżenia i był im przez długi czas posłuszny. Największym jego pragnieniem było żyć i panować zgodnie z przykazaniami Pańskimi, udzielonymi na górze Synaj. Toteż jego sposób sprawowania rządów był inny niż obyczaje ówczesnych narodów. Tamte bowiem nie bały się Boga, a władcy ich nie liczyli się z Jego świętym prawem.

Dążąc do umocnienia więzów swego królestwa z silnym państwem położonym na południe od Izraela, Salomon przedsięwziął ryzykowny plan i wstąpił na zakazany grunt. Szatan doskonale znał przyczynę sukcesów wczesnych rządów Salomona, toteż już wtedy, w okresie chwalebnym dzięki mądrości roztropności i prawości króla, starał się podstępnie odsunąć go od Pana. []

Salomon odbudował to miasto, wzmacniając tym samym swoje królestwo wzdłuż całego wybrzeża Morza Śródziemnego. Ale łącząc się z pogańskim narodem poprzez małżeństwo z córką jego bałwochwalczego władcy, król zlekceważył mądry zakaz Boga, dany w celu utrzymania ludu w bezwzględnej czystości. Nadzieja, że jego pogańska żona rzeczywiście nawróci się, była tylko słabym usprawiedliwieniem grzechu.

Przez dłuższy czas Bóg w Swej niewyczerpanej łasce nie wyciągał konsekwencji z tego straszliwego błędu i król miał jeszcze niejedną sposobność, aby wyzwolić się spod wpływu ciemnych, nieprzyjaznych sił, czyhających na jego zgubą. Ale stopniowo zaczął już rozluźniać swój związek ze Źródłem potęgi i chwały, złe pragnienia zapanowały nad rozsądkiem, rosła pewność siebie i król porzucił sprawy Boże, krocząc swoją własną ścieżką. Doszedłszy do wniosku, że układy polityczne i handlowe Izraela z sąsiednimi narodami umożliwią im poznanie prawdziwego Boga, Salomon wchodził w coraz to bardziej ryzykowne i niebezpieczne związki. Bardzo często droga do sojuszu wiodła poprzez małżeństwa z pogańskimi księżniczkami. Rozkazy Boga były lekceważone z powodu rosnących wpływów obyczajowości ludów sąsiednich.

Salomon łudził się, że swą mądrością i siłą swego osobistego przykładu nakłoni żony do całkowitego zerwania z bałwochwalstwem i przyjęcia wiary w prawdziwego Boga, oraz że dzięki tym sojuszom sąsiednie narody zbliżą się do Izraela. Próżna nadzieja!

Fatalny błąd króla polegał na tym, że zaczął on uważać siebie samego za dostatecznie silnego do wywarcia korzystnego wpływu na pogańskie społeczności. I fatalne było omamienie, że można, samemu nie zważając na Boże prawo, skłonić innych do jego szanowania i dochowania mu posłuszeństwa. []

Widać więc, że stopniowo, nim zdołał to sobie uświadomić, brnął Salomon w kierunku odstępstwa i oddalał się od Boga. Prawie niedostrzegalnie zaczął tracić łaskę i błogosławieństwo Boże, coraz bardziej licząc na własne siły. Krok po kroku oddalał się od dobroczynnych dla Izraela przykazań Bożych, odzwyczajał się od obcowania z Panem, przyjmując obyczaje i sposób myślenia pogan.

Przypisując sobie wszystkie dotychczasowe zasługi i sukcesy Salomon zapomniał o Źródle swej pomyślności. Ambicja wyniesienia się ponad innych władców z mocą i okazałością skłoniła go do wywyższenia własnych celów ponad dane mu przez Niebo dla chwały Pańskiej. Pieniądze, które służyć miały świętej sprawie pomocy biednym i rozpowszechnianiu w świecie zasad godziwego życia, gromadził król dla przeprowadzenia czysto osobistych ambitnych projektów.

Oszołomiony, porwany chęcią imponowania innym narodom, zaczął zastanawiać się nad tym, w jaki sposób okazać im piękno i doskonałość swego charakteru. Szukając za wszelką cenę sposobu gloryfikacji samego siebie, Salomon sprzedał właściwie swój honor i niezależność.

Stosunki handlowe z krajami pogańskimi przynosiły ogromne zyski. Tak wielka duma, ambicja i pycha wydały w końcu owoc w występku i okrucieństwie. Rozumny i uważny król, rządzący niegdyś mądrze i szczęśliwie swym ludem, zmienił się teraz i przeobraził całkowicie. Z najmądrzejszego i najłaskawszego władcy stoczył się do roli tyrana.

Kiedyś bogobojny strażnik i opiekun ludu, teraz staje się despotą i ciemiężycielem. Coraz to nowe podatki spadają na lud, gdyż pieniądze potrzebne są królowi na utrzymanie luksusowego dworu.

Ludzie zaczęli szemrać. Podziw i szacunek, żywiony powszechnie dla króla, zmienił się w niezadowolenie i odrazę.

W coraz większym stopniu zaczynał król cenić przepych, coraz bardziej folgował swym żądzom, coraz silniej pragnął uznania przez świat swej wielkości. Zdobywał piękne, powabne kobiety Egiptu, Fenicji, Edomu, Moabu i z wielu innych krajów. Kobiety te liczono na setki. Uprawiały one nadal okrutne, niskie praktyki pogańskiego rytuału. Zapatrzony w ich urodę, król zapominał stale o swych obowiązkach wobec Boga i wobec swego królestwa. Zaniedbywał się w rządach.

Z jednego z największych królów, jacy kiedykolwiek dzierżyli berło, stał się narzędziem i niewolnikiem innych. Charakter króla, niegdyś szlachetny i prawy, stał się zniewieściały i despotyczny. Wiarę w żywego Boga zastąpiły ateistyczne wątpliwości. Niewiara odebrała mu szczęście, osłabiła jego zasady, zdegradowała życie. Sprawiedliwy i wielki rządca przeobraził się w tyrana i despotę. Jak biedna i krucha jest natura ludzka. Niewiele może zrobić Bóg dla tych, którzy zatracą poczucie swej od Niego zależności.

W latach apostazji stopniowo rozwijał się proces duchowego upadku Izraela. Jakże mogło być inaczej, skoro sam król jednoczył swoje interesy z szatańskimi poczynaniami. To właśnie wróg ludzkości — szatan — pracował nad tym, aby w umysłach Izraelitów zaszczepić fałszywe wyobrażenia, odwieść ich od prawdziwej wiary, by stali się łatwą dla niego zdobyczą.

Stosunki handlowe z innymi narodami prowadziły do kontaktów z tymi, którzy nie żywili miłości ku Bogu. Tym samym zmniejszyła się ogromnie miłość do Niego ze strony samego Izraela.

Zamarło żywe dotąd poczucie wielkości i świętości Boskiej natury. Nie chcąc kroczyć nadal ścieżką posłuszeństwa, Żydzi uzależnili się od nieprzyjaciela sprawiedliwości.

W konsekwencji dochodziło do mieszanych małżeństw z poganami, gdyż Izraelici stracili nagle dotychczasowy wstręt do bałwochwalstwa. Weszło w życie wielożeństwo. Zarażone już bakcylem kultu bałwanów matki przyprowadzały swe dzieci do miejsca, gdzie odbywały się pogańskie nabożeństwa. W życiu tych istot panował nieprzenikniony mrok. Wiedzę o prawdziwym Bogu zastąpiły naiwne wyobrażenia o wielkości i potędze wytworów ludzkich rąk.

Salomon był obdarzony cudowną mądrością, ale świat odciągnął go od Boga. Mężowie dni dzisiejszych nie są wszak od niego silniejsi. Są tak samo podatni na wpływy, które spowodowały jego upadek. []

I tak, w szczytowym okresie powodzenia, nastaje ciemność. Poprzez wieki bogactwa i zaszczyty zawsze łączyły się z niebezpieczeństwem utraty pokory i uduchowienia. Czara, którą wypada nam nieść przez życie, nie jest pusta: wypełnia ją po brzegi treść, która wymaga szczególnej ostrożności. Strapienia i przeciwności losu mogą wywołać smutek, ale szczególnie niebezpieczny dla naszego życia duchowego jest stan dobrobytu i wszelkiej pomyślności. Chociaż bowiem jest to stan zależny od łaski Bożej, to jednak ludzka natura staje się wówczas podatniejsza na wpływy zła.

W dolinie pokory, gdzie Pan uczy i prowadzi krok po kroku, jest prawdziwie bezpiecznie. Największe zaś niebezpieczeństwo zagraża tym, co myśląc, iż posiadają wielką mądrość, stoją na niepewnym, obsuwającym się gruncie „własnej silnej pozycji”. Jeśli spróbują uniezależnić się od Boga, z całą pewnością wkrótce upadną.

Gdziekolwiek i kiedykolwiek duma splotła się z niepohamowaną ambicją, a serce człowieka zamykało się na głos łaski i niezmierzonego błogosławieństwa Niebios, tam przychodziła śmierć. Każdy, kto samego siebie otacza chwałą, okaże się pozbawionym Bożej wdzięczności, dzięki której tylko największe bogactwa i najwspanialsze radości stają się osiągalne.

Łagodnym tchnieniem Swej łaski Zbawiciel usunie z duszy ludzkiej niepokój i grzeszną ambicję, zmieniając nieprzyjaźń w miłość, a niewiarę w ufność. Wystarczy, że powie: „Pójdź za Mną”, a prysną natychmiast wszystkie uroki świata.

Na dźwięk Jego głosu, żądze opuszczają serca, a ludzie wyzwoleni wstają, aby podążyć za Nim.