 |
|
|
| nadzieja.pl > książki > co mówił Jezus > o Kościele... |
|
||
|
CO MÓWIŁ JEZUS |
|
archiwum zagadnień:
Gdy błądzimy w ciemnościach nocy i szukamy Jezusa, możemy być
oświeceni blaskiem gwiazd, które On trzyma w swojej dłoni. Taki
obraz widzimy w pierwszym rozdziale Księgi Objawienia, gdzie
prawdziwi słudzy Boży przedstawieni są jako gwiazdy w dłoni
Chrystusa, a Jego Kościół jako złote świeczniki. Ten, który zbuntował się przeciwko Bogu, zostaje zdemaskowany jako okrutny i podstępny wróg Chrystusa i Jego ludu. Jan plastycznie opisuje walkę między światłością i ciemnością: „I ukazał się wielki znak na niebie: Niewiasta odziana w słońce i księżyc pod stopami jej, a na głowie jej korona z dwunastu gwiazd; a była brzemienna, i w bólach porodowych i w męce rodzenia krzyczała. I ukazał się drugi znak na niebie: Oto ogromny rudy smok, mający siedem głów i dziesięć rogów, a na jego głowach siedem diademów. A ogon jego zmiótł trzecią część gwiazd niebieskich i strącił je na ziemię. I stanął smok przed niewiastą, która miała porodzić, aby, skoro tylko porodzi, pożreć jej dziecię. I porodziła syna, chłopczyka, który rządzić będzie wszystkimi narodami laską żelazną; dziecię jej zostało porwane do Boga i do jego tronu” OBJ. 12,1-5. Postać czystej niewiasty symbolizuje w Piśmie Świętym czysty Kościół, a niewiasta wszeteczna jest symbolem Kościoła odstępczego (por. EZECH. 23,2-4; OBJ. 17,3-6). Niewiasta czysta jest prawdziwym Kościołem Chrystusa. Prorok powiedział: „Pięknej, rozkosznej pannie przypodobałem był córkę Syońską” JER. 6,2 BG. Jej piękność przedstawia chwałę Kościoła. Jej czyste życie — jego czystość, którą Pismo Święte nazywa sprawiedliwymi uczynkami świętych OBJ. 19,8.
Apostoł Paweł pisał do pierwszych chrześcijan: „Zabiegam bowiem o
was z gorliwością Bożą; albowiem zaręczyłem was z jednym mężem, aby
stawić przed Chrystusem dziewicę czystą”
2 KOR. 11,2.
Małżeństwo jest Zauważmy, że niewiasta ta obleczona jest w słońce, a pod stopami ma księżyc. Jak słońce otacza ją swym blaskiem, tak Bóg otacza swoją chwałą i opieką swój Kościół. I jak księżyc odbija światło słoneczne, tak Pismo Święte objawia osobowość i charakter Boga. Korona z dwunastu gwiazd to symbol dwunastu patriarchów Izraela — Kościoła Starego Testamentu i dwunastu apostołów Jezusa Chrystusa.
Kto jest tym „chłopczykiem”, który ma władać narodami ziemi i
rządzić nimi żelazną laską? Kim jest to dziecię zabrane do tronu
Boga? Któż mógłby to być, jeśli nie Chrystus? Czyż nie czytaliśmy
już tekstu: „I ustanowię nieprzyjaźń między tobą a kobietą, między
twoim potomstwem a jej potomstwem; ono zdepcze ci głowę, a ty
ukąsisz je w piętę”
1 MOJŻ. 3,15? [ Kogo wyobraża wreszcie smok na niebie? Skąd przychodzi? „I wybuchła walka w niebie: Michał i aniołowie jego stoczyli bój ze smokiem. I walczył smok i aniołowie jego, lecz nie przemógł i nie było już dla nich miejsca w niebie. I zrzucony został ogromny smok, wąż starodawny, zwany diabłem i szatanem, który zwodzi cały świat; zrzucony został na ziemię, zrzuceni też zostali z nim jego aniołowie” OBJ. 12,7-9. Od samego początku Kościół był przedmiotem gniewu, podstępów i ataków szatana. Szatan osobiście sprzeciwiał się Jezusowi w czasie Jego pobytu na ziemi, a przez ziemskie moce walczył przeciwko Jego Kościołowi. Jakież wielkie potęgi czekały na to, aby zniszczyć Chrystusa, gdy tylko przyjdzie na świat? W tamtych dniach cesarz August wydał edykt, aby sporządzono spis ludności całego kręgu ziemi ŁUK. 2,1. Cesarz August był władcą pogańskiego Rzymu, ówczesnego cesarstwa światowego, obejmującego swymi wpływami cywilizacyjnymi cały Wschód i Zachód. Kto usiłował wówczas zabić dziecię o imieniu Jezus? Żołnierze króla Heroda, króla — marionetki, rządzącego Judeą i sprawującego władzę w imieniu cesarza rzymskiego. Namiestnik rzymski oficjalnie zgodził się na ukrzyżowanie Chrystusa i rzymscy żołnierze zawlekli Go na Golgotę. Jak widać, szatan działał, jak tylko mógł, za pośrednictwem pogańskiego Rzymu, by zniszczyć Chrystusa. W siódmym rozdziale proroctwa Daniela czwarta bestia, mająca dziesięć rogów, reprezentuje Rzym. Podobnie i smok z dwunastego rozdziału Objawienia ma dziesięć rogów. Rogi symbolizują późniejszy rozpad Rzymu na dziesięć części, z których stopniowo wyłonił się kształt współczesnej Europy. Smok był często symbolem czy raczej emblematem wojskowym w starożytnym Rzymie. Jak zapewnia Prudentius, żołnierze Konstantyna Wielkiego, który poparł chrześcijaństwo, zastąpili smoka znakiem krzyża. A więc smok, który jest symbolem szatana, był znakiem, którego używał Rzym. Gdy władze państwowe i kościelne skazały Chrystusa na śmierć, moce ciemności musiały zapewne mniemać, że to jest ich zwycięstwo. Jezus wtedy powiedział: „Lecz to jest wasza pora i moc ciemności” ŁUK. 22,53. „A gdy przyszli na miejsce, zwane Trupią Czaszką, ukrzyżowali go tam, także i złoczyńców, jednego po prawicy, a drugiego po lewicy” ŁUK. 23,33. Chcąc więc jak najbardziej poniżyć Chrystusa ukrzyżowano Go pomiędzy dwoma łotrami, dwoma kryminalistami.
Wydawało się, że szatan zwyciężył. Zgodnie z rzymskim wyrokiem
Chrystus zawisł na krzyżu. Jednak Pismo Święte mówi, że „było rzeczą
niemożliwą, aby przez nią [śmierć] był pokonany”
DZ. AP. 2,24.
Śmierć nie zwyciężyła Syna Bożego. Wkrótce potem został zabrany „do
Boga i do jego tronu”. Wstąpił do nieba, siedzi po prawicy Boga Ojca
Wszechmogącego, a stamtąd przyjdzie sądzić żywych i umarłych.
Wniebowstąpienie Chrystusa opisane zostało w
DZ. AP. 1,9. [ Wiersze od siódmego do dziewiątego z dwunastego rozdziału Objawienia przedstawiają początek wielkiego boju w niebie. To tłumaczy nieudaną próbę zamachu szatana na Chrystusa. Chrystus istniał przed narodzeniem się w Betlejem, jest bowiem odwiecznym Synem Bożym. W rzeczywistości to Zbawiciel pokonał szatana, gdy pozwolił przybić się do krzyża i pozostał na nim aż do śmierci. Powiedział o tej chwili: „Teraz odbywa się sąd nad tym światem; teraz władca tego świata będzie wyrzucony. A gdy Ja będę wywyższony ponad ziemię, wszystkich do siebie pociągnę” JAN 12,31.32. Triumf Chrystusa po zwycięstwie nad szatanem opisany został w wierszach od dziesiątego do dwunastego: „I usłyszałem donośny głos w niebie, mówiący: Teraz nastało zbawienie i moc, i panowanie Boga naszego, i władztwo Pomazańca jego, gdyż zrzucony został oskarżyciel braci naszych, który dniem i nocą oskarżał ich przed naszym Bogiem. A oni zwyciężyli go przez krew Baranka i przez słowo świadectwa swojego, i nie umiłowali życia swojego tak, by raczej je obrać niż śmierć. Dlatego weselcie się, niebiosa, i wy, którzy w nich mieszkacie. Lecz biada ziemi i morzu, gdyż zstąpił do was diabeł pałający wielkim gniewem, bo wie, iż czasu ma niewiele” OBJ. 12,10-12. Szatanowi nie udało się więc zniszczyć czy zwyciężyć Jezusa — syna niewiasty. Nie udało mu się zatrzymać Go w grobie. Zmartwychwstanie Chrystusa było publicznym zamanifestowaniem władzy Chrystusa nad śmiercią i szatanem. Nie mogąc dłużej walczyć z Jezusem, szatan począł wściekle atakować Jego Kościół. Gniew szatana objawiał się nie tylko w opozycji przywódców żydowskich, lecz także w okrutnych prześladowaniach ze strony pogańskiego Rzymu. Setki i tysiące ludzi konało na krzyżach. Krew męczenników spływała na ziemię. Przez całe wieki prześladowania były udziałem dzieci Bożych. Zbrodnia Kaina powtarzała się w nieskończoność. Było co najmniej dziesięć okresów okrutnych prześladowań w czasie pierwszych stu lat istnienia Kościoła. Tysiące chrześcijan ginęło wtedy za wiarę. Wrogowie chrześcijaństwa myśleli, że po prostu ukrzyżują nową religię, tak jak ukrzyżowano Chrystusa, ale Jezus powiedział o swym Kościele, że „bramy piekielne nie przemogą go” MAT. 16,18. Nastąpiła później nowa epoka prześladowań, tyle że w zmienionej formie. Imperium Rzymskie przekształciło się w imperium kościelne, które prześladowało chrześcijan w starym, pogańskim duchu. Zapłonęły stosy i prześladowania rozgorzały na nowo. Czytamy o tym w proroctwie: „I uciekła niewiasta na pustynię, gdzie ma miejsce przygotowane przez Boga, aby ją tam żywiono przez tysiąc dwieście sześćdziesiąt dni” (1260 rzeczywistych lat).
„A gdy smok ujrzał, iż został zrzucony na ziemię, zaczął
prześladować niewiastę, która porodziła chłopczyka. I dano
niewieście dwa skrzydła wielkiego orła, aby poleciała na pustynię na
miejsce swoje, gdzie ją żywią przez czas i czasy, i pół czasu, z
dala od węża. I wyrzucił wąż z paszczy swojej za niewiastą strumień
wody, aby ją strumień porwał. Lecz ziemia przyszła niewieście z
pomocą i otworzyła swoją gardziel, i wchłonęła strumień, który smok
wyrzucił z swojej paszczy. I zawrzał smok gniewem na niewiastę, i
odszedł, aby podjąć walkę z resztą jej potomstwa, które strzeże
przykazań Bożych i trwa przy świadectwie o Jezusie”
OBJ. 12,6.13-17. [ W czasach średniowiecza wierni wyznawcy Chrystusa szukali schronienia w Alpach. Tam, w ukryciu, wśród niedostępnych gór płonęło światło prawdy. Lud Boży chronił się w tej naturalnej twierdzy przed tyranią papieży. Kiedyś miałem okazję obejrzeć siedzibę Waldensów. Widziałem ciche, otoczone zewsząd dziką roślinnością dolinki oraz górskie przełęcze. Bóg nie pozwolił, aby światło prawdy, które płonęło kiedyś w tych osadach, zupełnie wygasło. Tu czuli się w miarę bezpiecznie, choć doliny te często były oblegane przez papieskie wojska. Wiele pokoleń wychowywało się wśród tych gór i tu przekazywano prawdy ewangelii. Tu także układano pieśni dziękczynne, zwane hymnami waldezjańskich górali.
Jak nazywano tych chrześcijan — wygnańców, którzy uciekali z
południowej Francji? Otóż mówiło się o nich jako o „Kościele na
pustyni”. Podczas gdy w północnej Europie rozwijała się reformacja,
we Francji, zwłaszcza na południu, szerzyły się prześladowania.
Potem nastąpił okres mniejszej czy większej tolerancji, ale słynny
dokument z 1685 roku, odwołujący edykt nantejski, zapoczątkował nową
falę prześladowań. Znowu ciemności wzięły górę nad światłem. [ Nieszczęśliwe ofiary dręczono z wyrafinowanym okrucieństwem. Jeden z prześladowców powiedział nawet kiedyś o prześladowanych: „Oni nazywają siebie sami »Kościołem na pustyni«. Dlaczego nie trzymać ich za słowo i nie zamienić ich kraju w pustynię?” I tak też postępowali. W domach tych ludzi często zjawiali się żołnierze i karne ekspedycje. Znęcano się okrutnie nad prześladowanymi. W dzień i w nocy rozgrywały się tam przerażające sceny. Oddzielano dzieci od rodziców, mordowano całe rodziny. Ginęły tysiące ludzi. John Milton w ten sposób opisał masakrę w okręgu piemonckim:
W pracy historyka Samuela I. Smilesa zatytułowanej „Hugonoci we
Francji” jest wspomniane o masowych ucieczkach ludzi w góry, o
prześladowaniach i karach, jakie na nich nakładano w okresie
wszechwładzy papiestwa.
Także Ameryka stała się miejscem schronienia dla uciśnionych.
Rewolucja Francuska złamała wszechwładzę papiestwa. Nareszcie ustały
prześladowania religijne. Papież dostał się w 1798 roku do niewoli i
tak upłynęło owe 1260 lat supremacji ciemiężycieli. Dzięki wiernym
wyznawcom Chrystusa, żyjącym w średniowieczu, reformacja
protestancka została związana łańcuchem z zasadami głoszonymi przez
Zbawiciela pierwszym jego uczniom. Reformacja rozwijała się na ich
gruncie i była powrotem do nich. Chociaż pogański Rzym, a potem
papiestwo, próbowali zerwać ten żywy łańcuch i zastąpić go rzekomą
„sukcesją apostolską”, on trwał zawsze i trwa do dzisiaj. Mogą
przemijać państwa, królestwa, cesarstwa, republiki, mogą mieszać się
lub wymierać narody, ale łańcucha prawdy nikt nie zerwie. I nigdy
nie zginie świadectwo nie sfałszowanej nauki Chrystusa. [ I w dzisiejszych czasach dzieci Boże przechodzą na tym świecie różne trudności. Tak będzie do końca. Apostoł Paweł stwierdza wyraźnie, że „wszyscy, którzy chcą żyć pobożnie w Chrystusie Jezusie, prześladowanie znosić będą” 2 TYM. 3,12. Z coraz to nowych stron świata dochodzą do nas wieści o prześladowaniach. Nie powinno nas to wcale dziwić. Krew dzieci Bożych jest właśnie nasieniem, które przynosi największy plon. I rzeczywiście, każda fala prześladowań potwierdza tylko słowa proroctwa: „I zawrzał smok gniewem na niewiastę, i odszedł, aby podjąć walkę z resztą jej potomstwa, które strzeże przykazań Bożych i trwa przy świadectwie o Jezusie” OBJ. 12,17. Zauważmy, że ostatni Kościół ma te same cechy charakterystyczne, co pierwszy. Długie stulecia ciemności nie zdołały stłumić ani zaćmić światła. Nic nie było w stanie pozbawić Chrystusa triumfu, jakim jest dotrwanie Jego idei do końca świata w czystej, nieskażonej postaci! W czasie, gdy jeszcze Jezus nauczał na ziemi, oraz przez kilka następnych stuleci szatan próbował użyć pogańskiego Rzymu jako narzędzia do prześladowania wczesnego Kościoła. Gdy upadła potęga Rzymu, posługiwał się w walce z wyznawcami Chrystusa inną mocą, chrześcijańską z nazwy, ale w rzeczywistości będącą sukcesorem pogańskiego imperium. Papiestwo stało się w ten sposób narzędziem szatana. W końcu jednak ustały również i te, daleko boleśniejsze, prześladowania. Nad światem chrześcijańskim zajaśniała jutrzenka wolności i swobody wyznawania prawdy. Duch prześladowań, podsycany umiejętnie przez szatana, odzywa się jednak i dziś w różnych miejscach globu ziemskiego, w różnych okolicznościach i z różną siłą. Wciąż jeszcze smok prześladuje niewiastę, Kościół Boży, tych, „którzy przestrzegają przykazań Bożych i wiary Jezusa” OBJ. 14,12. Ci, którzy obecnie cierpią dla Chrystusa, walczą tak, jak walczyli pierwsi chrześcijańscy męczennicy. Odniosą zwycięstwo „przez krew Baranka i słowo świadectwa swojego” OBJ. 12,11. Tak musi być dzisiaj, ponieważ Kościół cierpiący jest jednocześnie Kościołem triumfującym, i tak będzie znowu, po raz drugi. Święci Pańscy będą jak gwiazdy na firmamencie, niosąc blask prawdy z niezłomnym męstwem, aby wszyscy ludzie w tym nieprzemijającym blasku chwały Bożej dostrzegali również olśniewający blask triumfu Chrystusa nad światem.
poprzedni wykład:
kolejny wykład: |
|
[ |
||||
|
główna |
pastor |
lekarz |
zielarz |
rodzina |
uzależnienia
| kuchnia
| sklep |
||||
|
|
||||
|
© 1999-2003 NADZIEJA.PL Sp. z o.o. Wszystkie prawa zastrzeżone. |
||||
 |
|
|||
Z
całą pewnością w każdym stuleciu rozlegał się krzyk, a zarazem
błaganie: „Światła, więcej światła!” Ludzie są tylko ludźmi — błądzą
i dlatego potrzebują więcej światła. Dlaczego więc nie wszyscy chcą
przyjąć tę prawdę, że Jezus jest tym światłem, zawsze i wszędzie, i
że nie skąpi go nigdy nikomu? Jezus był, jest i będzie światłem
świata.
