NADZIEJA.PL - Serwis Chrześcijański : książki : historia zbawienia : ucieczka Izraela z niewoli

Żydzi zastosowali się do wszystkich wskazówek Bożych, i gdy anioł śmierci przechodził wśród ludności egipskiej od domu do domu, Izraelici byli gotowi do drogi, czekając tylko na zezwolenie opornego króla i jego dostojników, aby opuścić kraj.

„O północy zabił Pan wszystkich pierworodnych w ziemi egipskiej, od pierworodnego syna faraona, który miał zasiąść na jego tronie, aż do pierworodnego syna więźnia, który był w więzieniu, i wszelkie pierworodne bydło. I wstał faraon tej nocy, on i wszyscy dworzanie jego, i wszyscy Egipcjanie; i powstał wielki krzyk w Egipcie, gdyż nie było domu, w którym nie byłoby umarłego. I wezwał Mojżesza i Aarona w nocy mówiąc: Wstańcie, wyjdźcie spośród ludu mojego, zarówno wy jak i synowie izraelscy; idźcie, służcie Panu jak mówiliście. Zabierzcie też trzody wasze i bydło wasze, jak mówiliście, i idźcie; a błogosławcie też i mnie. I nalegali Egipcjanie na lud, by ich śpiesznie wyprawić z kraju, bo mówili: Wszyscy pomrzemy” 2 MOJŻ. 12,29-33.

„Wtedy lud zabrał ciasto swoje, zanim się zakwasiło, dzieże swoje, owinięte w szaty, niosąc je na swoich ramionach. I synowie izraelscy uczynili tak, jak kazał Mojżesz, i pożyczyli od Egipcjan srebrne i złote przedmioty oraz szaty. A Pan usposobił Egipcjan życzliwie do ludu, tak, że im pożyczyli; i tak złupili Egipcjan” 2 MOJŻ. 12,34-36.

Bóg objawił Abrahamowi tę rzecz 400 lat przed jej wypełnieniem. „Lecz dopiero czwarte pokolenie wróci tutaj, gdyż przed tym czasem nie dopełni się wina Amorytów” 1 MOJŻ. 15,16.

„A szło z nimi także mnóstwo obcego ludu i trzody, i bydła, bardzo liczny dobytek”. Synowie izraelscy wyszli z Egiptu z całą swoją majętnością — nie należała ona do faraona, ponieważ Żydzi nigdy nie byli mu zaprzedani: Jakub i synowie jego przybywając do Egiptu przypędzili wraz z sobą trzodę i bydło. Synowie izraelscy rozmnożyli się wielce, powiększyły się również ich stada i trzoda. Bóg nawiedzając Egipcjan plagami spowodował, że przynaglali oni Jego lud do opuszczenia kraju wraz z całą majętnością. „A gdy faraon wypuścił lud, nie prowadził ich Bóg drogą do ziemi Filistynów, chociaż była bliższa, bo pomyślał Bóg, że lud, przewidując walki, mógłby żałować i mógłby zawrócić do Egiptu. Prowadził więc Bóg lud drogą okrężną przez pustynię ku Morzu Czerwonemu. A synowie izraelscy wyszli z ziemi egipskiej uzbrojeni. Mojżesz zabrał też z sobą kości Józefa, gdyż ten związał synów izraelskich uroczystą przysięgą, mówiąc: Gdy was Bóg łaskawie nawiedzi, zabierzcie stąd z sobą moje kości” 2 MOJŻ. 13,17-19. []

SŁUP OGNISTY

„I wyruszyli z Sukkot, i rozłożyli się obozem w Etam, na skraju pustyni. A Pan szedł przed nimi w dzień w słupie obłoku, by ich prowadzić w drodze, a w nocy w słupie ognia, aby im świecić, żeby mogli iść dniem i nocą. Nie ustępował sprzed ludu słup obłoku w dzień ani słup ognia w nocy” 2 MOJŻ.13,20-22. Pan wiedział, że Filistyńczycy sprzeciwią się przejściu przez ich kraj. Będą podejrzewać, że Izraelczycy uciekli z Egiptu od swoich panów i będą walczyć z uciekinierami. Dlatego Bóg prowadząc lud drogą przez morze okazał się litościwym i przewidującym. Pan poinformował Mojżesza, że faraon będzie Izraelczyków gonił i wskazał mu nad morzem miejsce obozowania. Powiedział też Mojżeszowi, że imię Boga będzie uwielbione przed faraonem i wszystkim wojskiem jego.

W kilka dni po wyjściu Hebrajczyków, Egipcjanie dali znać faraonowi, że Żydzi wyszli, że już nigdy nie wrócą, by im służyć. Żałowali Egipcjanie, że pozwolili ludowi izraelskiemu opuścić Egipt. Była to dla państwa wielka strata — pozbyli się rąk do pracy. Mimo iż wszyscy Egipcjanie ucierpieli od sądów Bożych, to jednak tak zatwardzili swoje serca ustawicznym uporem, że postanowili gonić Izraelczyków i siłą ściągnąć ich z powrotem do Egiptu. Król z wielką armią i sześciuset wozami puścił się w pogoń i dopędził lud, gdy ten obozował nad morzem.

„A gdy faraon się zbliżył, synowie izraelscy podnieśli oczy swoje i ujrzeli, że Egipcjanie ciągną za nimi, i zlękli się bardzo. Wołali tedy synowie izraelscy do Pana, a do Mojżesza rzekli: Czy dlatego, że w Egipcie nie było grobów, wyciągnąłeś nas, abyśmy pomarli na pustyni? Cóżeś nam to uczynił, wyprowadzając nas z Egiptu? Czy nie powiedzieliśmy ci tego już w Egipcie, mówiąc: Zostaw nas w spokoju, będziemy służyli Egipcjanom, gdyż lepiej nam służyć Egipcjanom, niż umierać na pustyni. Na to rzekł Mojżesz do ludu: Nie bójcie się, wytrwajcie, a zobaczycie pomoc Pana, której udzieli wam dzisiaj! Egipcjan, których dzisiaj oglądacie, nie będziecie już nigdy oglądali” 2 MOJŻ. 14,10-13.

Jakże szybko Izraelici okazali nieufność Bogu! Byli świadkami Jego sądów nad Egiptem, które wreszcie zmusiły króla do wypuszczenia Izraela, a gdy ich zaufanie do Boga wystawione zostało na próbę, zaczęli szemrać, chociaż tyle widzieli dowodów Jego miłości w tym cudownym oswobodzeniu. Zamiast w doświadczeniu, jakie spadło na nich, polegać na Bogu, zaczęli narzekać i występować przeciwko Mojżeszowi przypominając mu słowa, jakie wypowiedzieli przed wyjściem z Egiptu. Winili go, że jest przyczyną nieszczęścia. Mojżesz zaś wzywał lud, aby ufał Bogu i zaprzestał narzekania, a zobaczy, co Bóg uczyni.

WYBAWIENIE NAD MORZEM CZERWONYM

„Potem rzekł Pan do Mojżesza: Dlaczego wołasz do mnie? Powiedz synom izraelskim, aby ruszyli. Ty podnieś laskę swoją i wyciągnij rękę swoją nad morzem, i rozdziel je, a synowie izraelscy przejdą środkiem morza po suchym gruncie” 2 MOJŻ. 14,15.16. Bóg w ten sposób chciał dać Mojżeszowi do zrozumienia, że On, Pan, sam będzie działać na rzecz ludu. Mojżesz ze swej strony ma prowadzić lud wciąż naprzód i posłuży się laską, którą Bóg mu dał, do rozdzielenia wód.

„A oto Ja przywiodę do zatwardziałości serce Egipcjan i pójdę za nimi. Wtedy okryję się chwałą kosztem faraona i całego jego wojska, i jego rydwanów, i jego jeźdźców. I poznają Egipcjanie żem Ja Pan, gdy się okryję chwałą kosztem faraona, jego rydwanów i jego jeźdźców. A anioł Boży, który kroczył przed obozem Izraela, przesunął się i szedł za nimi. I ruszył słup obłoku sprzed oblicza ich i stanął za nimi, tak, iż wsunął się między obóz Egipcjan i obóz Izraela. Z jednej strony obłok był ciemnością, z drugiej zaś strony rozświetlał noc. I nie zbliżyli się przez całą noc jedni do drugich” 2 MOJŻ. 14,17-20. []

Egipcjanie nie widzieli Hebrajczyków; stał między nimi ciemny obłok, który dla Izraelitów był jednocześnie światłością. Bóg ukazując swoją moc, chciał wypróbować lud, czy będzie mu wreszcie ufał, gdy ujrzy takie dowody opatrzności i miłości. „A Mojżesz wyciągnął rękę nad morze. Pan zaś sprowadził gwałtowny wiatr wschodni wiejący przez całą noc i cofnął morze, i zamienił w suchy ląd. Wody się rozstąpiły. A synowie izraelscy szli środkiem morza po suchym gruncie, wody zaś były im jakby murem po ich prawej i lewej stronie” 2 MOJŻ. 14,21.22. Wody podniosły się i stanęły jak zamrożone ściany po obu stronach, a Izrael przechodził przez środek morza po suchym gruncie.

Wojska egipskie triumfowały tej nocy. Egipcjanie uważali, że mieli Izraelczyków znowu w swej mocy. Sądzili, że nie ma takiej siły, która pozwoliłaby ściganym ujść; mając przed sobą Morze Czerwone, za sobą — potężną armię. Następnego dnia, gdy ścigający zbliżyli się do morza, ujrzeli niezwykłe zjawisko: rozdzielone wody spiętrzyły się po obu stronach tworząc drogę, a Izraelici szli po suchym dnie morskim. Goniący zatrzymali się, jakby namyślając się, jaki obrać kierunek, ale rozczarowani i źli, że Hebrajczycy, których jak sądzili, mają już w swej mocy, znaleźli nieoczekiwanie wolne przejście przez morze, postanowili pójść tą samą drogą.

„Egipcjanie ścigali ich i weszli za nimi w środek morza wszystkie konie faraona, jego rydwany i jego jeźdźcy. A nad ranem spojrzał Pan na wojsko Egipcjan ze słupa ognia i obłoku, wzniecił popłoch w wojsku egipskim i sprawił, że odpadły koła jego rydwanów, tak że z trudnością mogli posuwać się naprzód. Wtedy rzekli Egipcjanie: uciekajmy przed Izraelem, gdyż Pan walczy za nich z Egipcjanami” 2 MOJŻ. 14,23-25.

Egipcjanie odważyli się wstąpić na drogę, jaką Bóg przygotował dla swego ludu; aniołowie Boży przeszli między wojskiem i pozrzucali koła z wozów. Powoli mogli Egipcjanie posuwać się naprzód; powstał między nimi popłoch i ogarnął ich strach. Zaczęła się panika. Przypomnieli sobie plagi, jakie Bóg Hebrajczyków zesłał na Egipt, by zmusić faraona do wypuszczenia Izraela. Przerazili się, że Pan wyda ich wszystkich w ręce Izraelitów, więc w okropnej trwodze rzucili się do ucieczki. „Pan zaś rzekł do Mojżesza: Wyciągnij rękę nad morze, aby się wody wróciły i zalały Egipcjan, ich rydwany i ich jeźdźców. Mojżesz wyciągnął rękę nad morze i wróciło morze nad ranem na swoje miejsce, podczas gdy Egipcjanie uciekali w jego stronę. Tak wtrącił Pan Egipcjan w sam środek morza. Powracające wody okryły wozy i jeźdźców całego wojska faraona, które weszło za nimi w morze. Nie ostał się z nich ani jeden. Synowie izraelscy zaś przeszli po suchym gruncie środkiem morza, a wody były im jakby murem po ich prawej i lewej stronie. Tak wybawił Pan w tym dniu Izraela z ręki Egipcjan; i widział Izrael Egipcjan martwych na brzegu morza. Izrael ujrzał wielką moc, jaką okazał Pan na Egipcjanach, a lud bał się Pana i uwierzyli w Pana i w sługę Jego Mojżesza” 2 MOJŻ. 14,26-31.

Hebrajczycy, ponownie wybawieni przez moc Bożą z ręki Egipcjan, zaśpiewali chórem pełną chwały pieśń dziękczynną.

poprzednie studium:
OBJAWIENIE MOCY BOŻEJ

kolejne studium:
WĘDRÓWKA IZRAELA


	jesteś tutaj: nadzieja.pl > książki > historia zbawienia > ucieczka...

		[]
	główna \| pastor \| lekarz \| zielarz \| rodzina \| uzależnienia \| kuchnia \| sklep radio \| tematy \| książki \| czytelnia \| modlitwa \| infoBiblia \| pytania \| studia \| SMS-y teksty \| historia \| księga gości \| tapety \| ułatwienia \| technikalia \| e-Biblia \| lekcje do pobrania \| mapa \| szukaj \| autorzy \| nota prawna \| zmiany \| wyjście

	© 1999-2003 NADZIEJA.PL Sp. z o.o. Wszystkie prawa zastrzeżone. Bank: BPH PBK VI/O w Warszawie, PLN: 11 1060 0076 0000 3200 0074 4691 Bank Swift ref. BPH KPL PK