| |
BÓG
- Stworzenie
- Pismo Święte Starego i Nowego Testamentu jest pisanym
Słowem Bożym, przekazanym pod natchnieniem Bożym przez świętych mężów Bożych,
którzy mówili i pisali pod wpływem Ducha Świętego. W tym Słowie Bóg przekazał
ludziom wiedzę potrzebną do zbawienia. Pismo Święte jest nieomylnym objawieniem woli
Bożej. Jest ono wzorcem charakteru, sprawdzianem doświadczenia, autorytatywnym
przedstawieniem zasad wiary i godnym zaufania sprawozdaniem działania Boga w historii.
2
Piotra 1,20.21; 2 Tym. 3,16.17; Ps. 119,105; Przyp. Sal. 30,5.6; Jan 10,35; 17,17; 1 Tes.
2,13; Hebr. 4,12.
[ ]
-
- Bóstwo
- Bóg jest jeden: Ojciec, Syn i Duch Święty, jedność
trzech wiekuiście współistniejących osób. Bóg jest nieśmiertelny, wszechmogący,
wszechwiedzący, przewyższający wszystko i zawsze istniejący. Jest On nieskończony i
niepojęty przez ludzkie zrozumienie, a jednak znany dzięki objawieniu samego siebie.
Godzien jest wiecznej czci, uwielbienia i służby całego stworzenia.
5
Mojż. 6,4;
Mat. 28,19; 2 Kor. 13,13; Efez. 4,46; 1 Piotra 1,2; 1 Tym. 1,17; Obj.
14,7.
[]
-
- Bóg Ojciec
- Bóg wieczny, Ojciec, jest Stworzycielem, Źródłem,
Wspomożycielem i Władcą całego stworzenia. Jest On sprawiedliwy i święty,
miłosierny i dobrotliwy, nieskory do gniewu i obfitujący w niezachwianą miłość i wierność. Przymioty i przejawy mocy ukazane w Synu i Duchu Świętym są także
objawieniami Ojca.
1
Mojż. 1,1; Obj. 4,11; 1 Kor. 15,28; Jan 3,16; 1 Jana 4,8; 1 Tym.
1,17; 2 Mojż. 34,6.7; Jan 14,9.
[]
-
- Bóg Syn
- Bóg wieczny, Syn, ucieleśnił się w postaci Jezusa
Chrystusa. Przez Niego zostały stworzone wszystkie rzeczy, objawiony został charakter
Boży, dokonane zostało zbawienie ludzkości i osądzony został świat. Na wieki
prawdziwy Bóg stał się także prawdziwym człowiekiem, Jezusem Chrystusem. Poczęty z
Ducha Świętego, zrodzony został przez dziewicę Marie. Żył i doświadczał wszelkich
pokus jako istota ludzka, dał jednak przykład doskonałej sprawiedliwości i miłości
Boga. Przez cuda ukazał moc Bożą i zaświadczył, że jest obiecanym przez Boga
Mesjaszem. Cierpiał i dobrowolnie zmarł na krzyżu za nasze grzechy i w naszym
zastępstwie; powstał z martwych i wstąpił do nieba, aby podjąć służbę w
świątyni niebiańskiej w naszej intencji. Powróci znowu w chwale, aby dokonać
ostatecznego wybawienia swego ludu i wszystko odnowić.
Jan 1,13.14; Kol. 1,1519; Jan
10,30; 14,9; Rzym. 5,18; 6,23; 2 Kor. 5,17-21; Łuk. 1,35; Filip. 2,5-11; 1 Kor. 15,3.4;
Hebr. 2,9-18; 4,15; 7,25; Jan 14,13.
[]
-
- Bóg Duch Święty
- Bóg wieczny, Duch, współdziałał z Ojcem i Synem w
dziele stworzenia, ucieleśnienia i odkupienia. To On inspirował pisarzy Pisma
Świętego. On napełnił życie Chrystusa mocą. Działa na człowieka i przekonuje go, a tych, którzy odpowiadają na Jego działanie, odnawia i przemienia na podobieństwo Boga.
Posłany przez Ojca i Syna, aby zawsze pozostać z Jego dziećmi, przekazuje Kościołowi
dary duchowe, obdarzając go mocą świadczenia o Chrystusie, i w zgodności z Pismem
Świętym prowadzi do całkowitej prawdy.
1 Mojż. 1,1.2; Łuk. 1,35; 4,18; 2 Piotra
1,21; Dz. Ap. 10,38; 2 Kor. 3,18; Efez. 4,11.12; Dz. Ap. 1,8; Jan 14,16-18.26; 15,26.27;
16,7-13.
[]
CZŁOWIEK
- Stworzenie
- Bóg jest Stworzycielem wszechrzeczy, objawiającym na
kartach Pisma Świętego autentyczny opis swego twórczego dzieła. W sześciu dniach
uczynił Pan „niebo i ziemię”, i wszystkie istoty żyjące na ziemi i odpoczął w
dniu siódmym pierwszego tygodnia. W ten oto sposób ustanowił siódmy dzień tygodnia
(sobotę) wieczną pamiątką swego dokończonego dzieła stworzenia. Pierwszy mężczyzna
i kobieta uczynieni zostali na podobieństwo Boga, jako koronne dzieło aktu stworzenia,
otrzymując władanie nad ziemią i obowiązek troski o nią. Stworzony świat był
„bardzo dobry”, objawiając chwałę Boga.
1
Mojż. 1; 2; 2 Mojż. 20,8-11; Ps.
19,16; 33,6.9; 104; Hebr. 11,3.
[]
-
- Natura Człowieka
- Mężczyzna i kobieta stworzeni zostali na podobieństwo
Boga, z własną indywidualnością, obdarzeni mocą i wolnością myśli i czynu.
Stworzeni jako istoty wolne, stanowiące niepodzielna jedność ciała, umysłu i ducha,
zależni są jednak od Boga we wszystkim, co dotyczy życia. Gdy nasi pierwsi rodzice
okazali nieposłuszeństwo Bogu, zaprzeczyli swej zależności od Niego i stracili swą
wysoką pozycję, jaką zajmowali. Obraz Boga w nich uległ zatarciu, zaczęli podlegać
śmierci. Ich potomni odziedziczyli tę ich upadłą naturę i jej konsekwencje. Rodzą
się ze słabościami i tendencjami do czynienia zła. Lecz Bóg w Chrystusie pojednał
świat ze sobą i przez działanie swojego Ducha przywraca pokutującym śmiertelnikom
podobieństwo do Stwórcy. Stworzeni ku Bożej chwale ludzie winni miłować Boga i siebie
nawzajem, jak również troszczyć się o swe otoczenie.
1 Mojż. 1,26-28; 2,7; Ps.
8,49; Dz. Ap. 17,24-28; 1 Mojż. 3; Ps. 51,6; Rzym. 5,12-17; 2 Kor. 5,19.20; Ps. 51,11; 1
Jana 4,7.8.11.20.
[]
ZBAWIENIE
- Wielki Bój
- Cała ludzkość włączona jest w wielki konflikt
rozgrywający się miedzy Chrystusem a szatanem, który dotyczy charakteru Boga, Jego
prawa i władzy nad wszechświatem. Konflikt ten powstał w niebie, kiedy to stworzona
przez Boga istota, obdarzona wolnością wyboru, stała się przez wywyższenie samej
siebie szatanem, przeciwnikiem Boga, doprowadzając do buntu część aniołów. Szatan
wprowadził na świat ducha buntu, gdy zwiódł Adama i Ewę do grzechu. Ten ludzki upadek
spowodował zniekształcenie obrazu Boga w ludzkości, nieporządek w stworzonym świecie
i w końcu zniszczenie świata podczas potopu. Na oczach całego stworzenia ziemia stała
się areną światowego konfliktu, z którego w końcu Bóg miłości wyjdzie w pełni
usprawiedliwiony. Jako pomoc dla swego ludu w czasie wielkiego boju Chrystus posyła Ducha
Świętego i wiernych aniołów, aby prowadzili, strzegli i podtrzymywali go na drodze
zbawienia.
Obj. 12,49; Izaj. 14,12-14; Ez. 28,12-18; 1 Mojż. 3; 68; 2 Piotra 3,6; Rzym.
1,19-32; 5,1221; 8,19-22; Hebr. 1,14; 1 Kor. 4,9.
[]
-
- Życie, Śmierć i Zmartwychwstanie Chrystusa
- W doskonałym posłuszeństwie Chrystusa wobec woli Bożej,
Jego cierpieniu, śmierci i zmartwychwstaniu Bóg przewidział jedyną możliwość
zadośćuczynienia za ludzki grzech, dzięki czemu ci, którzy z wiarą przyjmą to
zadośćuczynienie, mogą otrzymać życie wieczne, a całe stworzenie może lepiej
zrozumieć nieograniczoną i święta miłość Stworzyciela. Owo doskonałe
zadośćuczynienie wywyższa sprawiedliwość prawa Bożego i łaskawość Bożego
charakteru; potępia bowiem ono nasz grzech i daje nam jednocześnie przebaczenie.
Śmierć Chrystusa miała charakter zastępczy i ekspiacyjny, pojednawczy i
przekształcający. Zmartwychwstanie Chrystusa ogłasza zwycięstwo Boga nad mocami zła,
a tym, którzy przyjmują pojednawczą ofiarę Chrystusa, daje zapewnienie ostatecznego
zwycięstwa Boga nad grzechem i śmiercią. Ogłasza, że Jezus Chrystus jest Panem, przed
którym skłoni się każde kolano na niebie i na ziemi.
Jan 3,16; Izaj. 53; 1 Piotra
2,21.22; 1 Kor. 15,3.4; 2 Kor. 5,14.15.19-21; Rzym. 1,4; 3,25; 4,25; 8,3.4; Filip. 2,611;
1 Jana 2,2; 4,10; Kol. 2,15.
[]
-
- Doświadczenie Zbawienia
- W swej nieograniczonej miłości i łasce Bóg uczynił
Chrystusa, który nie znał grzechu, grzechem za nas, tak, że my w Nim możemy się stać
sprawiedliwością Bożą. Prowadzeni przez Ducha Świętego odczuwamy potrzebę
uświadomienia sobie naszej grzeszności, porzucamy własne przewinienia i doświadczamy
wiary w Jezusa, jako Pana i Chrystusa, Zastępcę i Wzór. Tę przyjmującą zbawienie
wiarę otrzymujemy dzięki Boskiej mocy Słowa i jest ona darem Bożej łaski. Przez
Chrystusa jesteśmy usprawiedliwieni, przyjęci za synów i córki Boże, i wyzwoleni spod
panowania grzechu. Dzięki mocy Ducha jesteśmy nowo narodzeni i uświęceni. Duch odnawia
nasze umysły, wpisuje Boże prawo miłości w nasze serca i udziela nam mocy do
prowadzenia świętego życia. Będąc w Nim, uczestniczymy w Jego boskiej naturze i mamy
pewność zbawienia, teraz i podczas sądu.
2 Kor. 5,17-21; Jan 3,16; Gal. 1,4; 4,47;
Tyt. 3,37; Jan 16,8; Gal. 3,13.14; 1 Piotra 2,21.22; Rzym. 10,17; Luk. 17,5; Mar. 9,23.24;
Efez. 2,510; Rzym. 3,21-26; Kol. 1,13.14; Rzym. 8,14-17; Gal. 3,26; Jan 3,38; 1 Piotra
1,23; Rzym. 12,2; Hebr. 8,7-12; Ez. 36,25-27; 2 Piotra 1,3.4; Rzym. 8,14;
5,6-10.
[]
KOŚCIÓŁ
- Kościół
- Kościół jest społecznością wierzących, którzy
wyznają Jezusa Chrystusa jako Pana i Zbawiciela. Podobnie jak lud Boży czasów Starego
Testamentu, my również jesteśmy powołani ze świata i łączymy się celem wspólnego
uwielbienia Boga, tworzenia braterskich więzi, studiowania Słowa Bożego, uroczystego
obchodzenia pamiątki Wieczerzy Pańskiej, służby dla całej ludzkości i
ogólnoświatowego zwiastowania Ewangelii. Autorytet Kościoła pochodzi od Chrystusa,
który jest wcielonym Słowem, i z Pisma Świętego, które jest spisanym Słowem Bożym.
Kościół jest Bożą rodziną. Przyjęci przez Niego jako dzieci, wierni Jego Kościoła
żyją na zasadach nowego przymierza. Kościół jest ciałem Chrystusowym, wspólnota
wiary, której Głową jest sam Chrystus. Kościół jest oblubienicą, za którą
Chrystus umarł, aby ją uświęcić i oczyścić. Podczas swego zwycięskiego powrotu
przyjmuje ją Chrystus jako wspaniały Kościół wierzących wszystkich wieków,
odkupionych przez Jego cenną krew, bez skazy i plamy, święty i nieskalany.
1
Mojż.
12,3; Dz. Ap. 7,38; Efez. 4,11-15; 3,8-11; Mat. 28,19.20; 16,13-20; 18,18; Efez. 2,19-22;
1,22.23; 5,23-27; Kol. 1,17.18.
[]
-
- Ostatek i Jego Misja
- Powszechny Kościół Boży składa się z tych, którzy
prawdziwie wierzą w Chrystusa, jednakże w czasach końca, podczas szeroko
rozprzestrzenionego odstępstwa, powołane są ostatki zachowujące przykazania Boże i mające wiarę Jezusa. Te właśnie ostatki zwiastują nadejście godziny sądu,
ogłaszają
zbawienie w Chrystusie i zapowiadają bliskie jego powtórne przyjście. Poselstwo to
występuje w symbolu trzech aniołów z Objawienia (r. 14) i związane jest nierozerwalnie
z dziełem sądu w niebie, na ziemi zaś uwidacznia się w dziele pokuty i odnowy. Każdy
wierzący wezwany jest do osobistego uczestnictwa w tym ogólnoświatowym posłannictwie.
Obj.
12,17; 14,6-12; 18,14; 2 Kor. 5,10; Judy 3,14; 1 Piotra 1,16-19; 2 Piotra 3,10-14; Obj.
21,1-14.
[]
-
- Jedność Ciała Chrystusowego
- Kościół jest jednym ciałem z wieloma członkami,
powołanymi z każdego narodu, pokolenia, języka i ludu. W Chrystusie jesteśmy nowym
stworzeniem. Nie mogą nas dzielić różnice rasowe, kulturowe, oświatowe i narodowościowe, ani też podział na mniejszych i większych, bogatych i biednych,
mężczyzn i kobiety. Wszyscy jesteśmy równi w Chrystusie, który przez jednego Ducha
połączył nas w jedną wspólnotę ze sobą i każdym z nas. Powinniśmy zatem
usługiwać i przyjmować usługiwanie bez wyróżnień i ograniczeń. Dzięki objawieniu
Jezusa Chrystusa w Piśmie Świętym dzielimy wspólnie tę samą wiarę i nadzieję i
uczestniczymy w tym samym posłannictwie dla wszystkich. Ta wspólnota ma swoje źródło
w jedności trójjedynego Boga, który przyjął nas za swoje dzieci.
Rzym. 12,4.5; 1
Kor. 12,12-14; Mat. 28,19.20; Ps. 133,1; 2 Kor. 5,16.17; Dz. Ap. 17,26.27; Gal. 3,27.29;
Kol. 3,10-15; Efez. 4,14-16; 4,16; Jan 17,20-23.
[]
-
- Chrzest
- Przez chrzest wyznajemy wiarę w śmierć i zmartwychwstanie
Jezusa Chrystusa i zaświadczamy o swej śmierci dla grzechu, a również o swym
postanowieniu kroczenia w odnowionym życiu. W ten sposób uznajemy Chrystusa za Pana i
Zbawiciela, stajemy się też Jego ludem i przyjęci zostajemy w poczet wiernych Jego
Kościoła. Chrzest jest symbolem połączenia z Chrystusem, przebaczenia grzechów i
otrzymania Ducha Świętego. Obrzędu tego dokonuje się przez zanurzenie w wodzie, po
wyznaniu wiary w Jezusa i widocznym odwróceniu się od grzechu, opamiętaniu
się.
Poprzedzać go winno zapoznanie się z naukami Pisma Świętego i ich przyjęcie.
Mat.
28,19.20; Dz. Ap. 2,38; 16,30-32; 22,16; Rzym. 6,16; Kol. 2,12.13.
[]
-
- Wieczerza Pańska
- Wieczerza Pańska jest uczestnictwem w symbolach
ciała i
krwi Chrystusa, naszego Pana i Zbawiciela. W doświadczeniu takiej wspólnoty Chrystus
jest obecny, aby spotkać się ze swym ludem i wzmacniać go. Uczestnicząc w owym
obrzędzie, radośnie zwiastujemy śmierć Pańską, aż przyjdzie On znowu. Przygotowanie
do Wieczerzy polega na dokonaniu rachunku sumienia, opamiętaniu się i wyznaniu
grzechów. Mistrz ustanowił obrzęd umywania nóg na znak ponowienia oczyszczenia, a
równocześnie jako wyraz gotowości służenia bliźniemu na wzór Chrystusowego uniżenia oraz w tym celu, aby pojednać nasze serca w miłości braterskiej. W obrzędzie
komunijnym mogą uczestniczyć wszyscy wierzący chrześcijanie.
Mat. 26,17-31; 1 Kor.
11,23-29; 10,16.17; Jan 6,48-63; Obj. 3,20; Jan 13,1-17.
[]
-
- Dary Duchowe i Posługiwanie
- Bóg obdarza wiernych swego Kościoła wszystkich czasów
darami duchowymi, z których każdy członek powinien obficie korzystać w posłudze
miłości dla wspólnego dobra Kościoła i ludzkości. Dary nadane przez Ducha
Świętego, który je rozdziela każdemu indywidualnie, jak chce, zapewniają wszelkie
uzdolnienia i posługi potrzebne Kościołowi do spełnienia wyznaczonych mu przez Boga
funkcji. Według Pisma Świętego, dary te obejmują takie posługi, jak wiara,
uzdrawianie, proroctwo, głoszenie, nauczanie, zarządzanie, pojednanie, współczucie,
ofiarność i służba miłosierdzia, dla niesienia pomocy i zachęty ludziom. Niektórzy
wyznawcy powołani są przez Boga i uzdolnieni przez Ducha Świętego do spełniania
funkcji uznanych przez Kościół w posłudze duszpasterskiej, ewangelizacyjnej,
apostolskiej i nauczycielskiej, szczególnie potrzebnych do przygotowania wiernych do
służby, do budowania Kościoła aż po jego duchowa dojrzałość i wzmocnienie
jedności wiary i znajomości Boga. Gdy wyznawcy Boga korzystają z tych darów jako
wierni szafarze rozlicznych łask Bożych, to Kościół zabezpieczony jest przed
destruktywnym wpływem fałszywej nauki, rośnie wzrostem pochodzącym od Boga i buduje
się w wierze i miłości.
Rzym. 12,48; 1 Kor. 12,9-11.27.28; Efez. 4,8.11-16; Dz. Ap.
6,17; 1 Tym. 2,13; 1 Piotra 4,10.11; Mat. 25,31-36.
[]
ŻYCIE CHRZEŚCIJAŃSKIE
- Prawo Boże
- Wielkie zasady prawa Bożego zostały zawarte w dziesięciu
przykazaniach i zilustrowane życiem Jezusa. Wyrażają miłość Boga, Jego wolę i cel,
dotyczący ludzkiego postępowania i stosunków międzyludzkich, i obowiązują ludzi
wszystkich stuleci. Normy te są podstawą przymierza Boga ze swym ludem i probierzem na
sądzie Bożym. Dzięki Duchowi Świętemu wskazują na grzech i budzą uczucie potrzeby
Zbawiciela. Zbawienie jest w całości darem łaski, nie wynikiem uczynków, jednakże
jego owocem jest posłuszeństwo wobec przykazań. Posłuszeństwo to rozwija charakter
chrześcijański i prowadzi do pomyślności. Jest dowodem naszej miłości wobec Pana, jak
również naszego zainteresowania bliźnimi. Posłuszeństwo wiary ukazuje Chrystusową moc
przekształcającą życie i tym samym wzmacnia chrześcijańskie świadectwo.
2
Mojż.
20,1-17; Mat. 5,17; 5 Mojż. 28,1-14; Ps. 19,7-13; Jan 14,15; Rzym. 8,14; 1 Jana 5,3;
Mat. 22,36-40; Efez. 2,8.
[]
-
-
Sobota
- Dobroczynny Stwórca po sześciu dniach dzieła stworzenia
odpoczął siódmego dnia, ustanawiając sobotę pamiątką stworzenia dla wszystkich
ludzi. Czwarte przykazanie niezmiennego prawa Bożego nakazuje przestrzeganie soboty,
siódmego dnia, jako dnia odpoczynku, czci i służby zgodnie z nauką i przykładem
Jezusa, Pana sabatu. Sobota jest dniem radosnej społeczności z Bogiem i bliźnimi. Jest
symbolem naszego odkupienia w Chrystusie, znakiem uświęcenia, poręką naszej
przynależności do Boga oraz przedsmakiem wiecznej przyszłości w Królestwie Bożym.
Sobota jest ustanowionym znakiem wiekuistego przymierza między Bogiem a Jego ludem.
Radosne przestrzeganie tego świętego czasu od wieczora [w piątek] do wieczora
[w sobotę), od zachodu [w piątek] do
zachodu [w sobotę], jest uczczeniem boskiego dzieła stworzenia i odkupienia.
1
Mojż. 2,13; 2 Mojż.
20,8-11; 31,12-17; Łuk. 4,16; Hebr. 4,1-11; 5 Mojż. 5,12-15; Izaj. 56,6.7; 58,13.14; Mat.
12,1-12; 3 Mojż. 23,32; Mar. 1,32; Ez. 20,12.20. Patrz także w:
WSPÓLNE STUDIOWANIE BIBLII.
[]
-
- Szafarstwo
- Jesteśmy szafarzami dóbr Boga, obdarzonymi przez Niego
czasem i możliwościami, uzdolnieniami i dobrami materialnymi, błogosławieństwami
ziemi i jej zasobów. Jesteśmy wobec Niego odpowiedzialni za właściwe używanie tego
wszystkiego. Boże prawo własności uznajemy przez wierną Jemu i bliźnim służbę, i
poprzez oddawanie dziesięcin i składanie darów dla zwiastowania Jego Ewangelii, jak
również wsparcia i rozwoju Jego Kościoła. Szafarstwo jest przywilejem, danym nam przez
Boga, abyśmy wzrastali w miłości i zwyciężyli nad egoizmem i chciwością. Szafarz
cieszy się z błogosławieństw, które otrzymują inni dzięki jego wierności.
1
Mojż. 1,26-28; 2,15; 1 Kron. 29,14; Agg. 1,3-11; Mal. 3,812; Mat. 23,23; 1 Kor.
9,9-14.
[]
-
- Chrześcijańskie Zachowanie
- Zostaliśmy powołani, aby stać się ludem pobożnym,
myślącym, wrażliwym, działającym zgodnie z zasadami Nieba. Aby więc Duch Boży
mógł w nas odtworzyć charakter naszego Pana, winniśmy poświęcić swe życie tym
tylko sprawom, które wprowadzają w nasze życie chrześcijańską czystość, zdrowie i
radość. Oznacza to, że nasze przyjemności i rozrywki powinny wyrażać najwyższy
poziom chrześcijańskiego smaku i piękna. Uwzględniając różnice kulturowe,
powinniśmy dbać o to, aby nasz ubiór odznaczał się prostotą, skromnością i czystością, był odpowiedni dla tych, których prawdziwe piękno nie leży w wystroju
zewnętrznym, lecz w niezniszczalnym klejnocie łagodnego i cichego ducha. Oznacza to
także, że powinniśmy dbać o nasze ciała, ponieważ są świątynią Ducha Świętego.
Dostarczając ciału odpowiedniego ruchu i odpoczynku, mamy również stosować możliwie
najzdrowszą dietę i wstrzymywać się od pokarmów określonych w Piśmie Świętym jako
nieczyste. Ponieważ napoje alkoholowe, tytoń i niewłaściwie stosowanie środków
leczniczych, jak również narkotyki, są szkodliwe dla naszego ciała, mamy się od nich
wstrzymywać. Powinniśmy w zamian włączyć się w to wszystko, co prowadzi nasze myśli
i ciało do posłuszeństwa Chrystusowi, który pragnie, aby nasze życie było
pełnowartościowe, szczęśliwe i dobre.
1 Jana 2,6; Efez. 5,1-13; Rzym. 12,1.2; 1
Kor. 6,19.20; 10,31; 1 Tym. 2,9.10; 3 Mojż. 11,1-47; 2 Kor. 7,1; 1 Piotra 3,14; 2 Kor.
10,5; Filip. 4,8.
[]
-
- Małżeństwo i Rodzina
- Małżeństwo zostało przez Boga ustanowione w Edenie i
potwierdzone przez Jezusa jako związek na całe życie między mężczyzną i kobietą w
partnerstwie i miłości. Dla chrześcijanina związek małżeński to połączenie się
zarówno z Bogiem, jak i ze współmałżonkiem, toteż powinni się łączyć tylko tacy
partnerzy, których łączy wspólnota wiary. Wzajemna miłość, godność, szacunek i
odpowiedzialność są podstawą związku, który przecież ma odzwierciedlać miłość,
świętość, bliskość i trwałość więzów, jakie łączą Chrystusa z Jego
Kościołem. Jeżeli chodzi o rozwód, to Jezus pouczył, że osoba, która rozwodzi się
ze współmałżonkiem — z wyjątkiem wszeteczeństwa — i wstępuje ponownie w
związek małżeński, popełnia cudzołóstwo. Chociaż niektóre związki rodzinne
dalekie są od idealnych, to jednak małżonkowie, którzy złączeni są ze sobą w
Chrystusie, mogą osiągnąć jedność w miłości, dzięki prowadzeniu przez Ducha
Świętego i pomocy Kościoła. Bóg błogosławi rodzinie i pragnie, aby jej członkowie
nawzajem sobie pomagali, aż do osiągnięcia całkowitej dojrzałości. Rodzice powinni
wychować swoje dzieci w miłości i posłuszeństwie dla Pana. Własnym przykładem i
słowem powinni uczyć je, że Chrystus jest miłosiernym, ale wymagającym wychowawcą,
że jest zawsze łagodny i opiekuńczy, i pragnie, aby stały się członkami Jego ciała,
a więc Bożą rodziną. Zacieśnienie więzów rodzinnych jest jedną z zasadniczych cech
końcowego poselstwa ewangelicznego.
1
Mojż. 2,18-25; 5 Mojż. 6,5.9; Jan 2,1-11; Efez.
5,21-33; Mat. 5,31.32; 19,39; Przyp. Sal. 22,6; Efez. 6,14; Mal. 3,23.24; Mar. 10,11.12; 1
Kor. 7,10.11.
[]
RZECZY OSTATECZNE
- Służba Chrystusa w Niebiańskiej Świątyni
- W niebie znajduje się świątynia, prawdziwy przybytek,
który Pan zbudował, a nie człowiek. W niej właśnie Chrystus usługuje dla nas,
udostępniając wierzącym dobro swej pojednawczej ofiary złożonej ongiś za wszystkich
na krzyżu. Jezus został ustanowiony naszym wielkim Arcykapłanem i zaczął swoją
wstawienniczą służbę w chwili wniebowstąpienia. W roku 1844, przy końcu proroczego
okresu 2300 lat, przystąpił do drugiej i ostatniej fazy swej pojednawczej służby. Jest
to dzieło zaocznej fazy sądu Bożego (tę fazę sądu nazywa się także sądem
śledczym), stanowiącej składową część w dziele ostatecznego i całkowitego
rozprawienia się z grzechem; symbolizowało ją zaś oczyszczenie starotestamentalnej
świątyni hebrajskiej w Dniu Pojednania. W służbie o wymowie symbolicznej świątynia
była oczyszczana przez krew ofiar zwierzęcych, rzeczy niebieskie natomiast miały być
oczyszczone doskonałą ofiarą krwi Jezusa. Ten sąd ukazuje istotom niebieskim, że kto
spośród umarłych zasnął w Chrystusie, jest godzien dzięki Niemu wziąć udział w
pierwszym zmartwychwstaniu. Ukazuje także, że ten, kto spośród żywych trwa w
Chrystusie, zachowuje przykazania Boże i wiarę Jezusa, jest tym samym gotów dzięki
Niemu, aby być wziętym do Jego wiecznego Królestwa. Sąd ten potwierdzi
sprawiedliwość Bożą w zbawieniu tych, którzy wierzą w Jezusa. Ogłasza, że ci,
którzy pozostaną wierni Bogu, otrzymają Jego Królestwo. Ukończenie przez Chrystusa
arcykapłańskiej posługi w świątyni niebiańskiej wyznaczy koniec czasu łaski dla
ludzi przed powtórnym Jego przyjściem.
Hebr. 1,3; 8,15; 9,11-28; Dan. 7,9-27;
8,13.14; 9,24-27; 4 Mojż. 14,34; Ez. 4,6; 3 Mojż. 16; Obj. 14,12; 20,12;
22,12.
[]
-
- Powtórne Przyjście Chrystusa
- Powtórne przyjście Chrystusa jest błogosławioną
nadzieją Kościoła i wspaniałym ukoronowaniem Ewangelii. Przyjście Zbawiciela będzie
rzeczywiste, osobiste, widzialne i ogólnoświatowe. Gdy On powróci, sprawiedliwi
spośród umarłych zostaną wzbudzeni z martwych i wspólnie ze sprawiedliwymi spośród
żyjących zostaną uwielbieni i przeniesieni do nieba, podczas gdy niesprawiedliwi umrą.
Niemal całkowite wypełnienie się większości proroctw, łącznie z obecnym stanem
świata, wskazuje na to, że powrót Chrystusa jest bliski. Czas tego wydarzenia nie
został objawiony, dlatego winniśmy być gotowi zawsze.
Tyt. 2,13; Jan 14,13; Dz. Ap.
1,9-11; Obj. 1,7; Mat. 26,63.64; 1 Tes. 4,16.17; 1 Kor. 15,51-54; 2 Tes. 2,8; Mat. 24;
Mar. 13; Luk. 21; 2 Tym. 3,15.
[]
-
- Śmierć i Zmartwychwstanie
- Zapłatą za grzech jest śmierć. Lecz Bóg, który jedynie
jest nieśmiertelny, udzieli życia wiecznego swoim odkupionym. Aż do tego dnia śmierć
jest dla ludzi stanem nieświadomości. Gdy Chrystus, który jest naszym życiem, pojawi
się, sprawiedliwi wzbudzeni z martwych i sprawiedliwi żyjący zostaną uwielbieni oraz
wzięci do nieba, aby tam spotkać swego Pana. Wtóre zmartwychwstanie -
niesprawiedliwych, będzie miało miejsce tysiąc lat później.
1 Tym. 6,15.16; Rzym.
6,23; 1 Kor. 15,51-54; Kazn. Sal. 9,5.6; Ps. 146,4; Jan 11,11-14; Kol. 3,4;
1 Tes.
4,13-17; Rzym. 8,35-39; Jan 5,28.29; Obj. 20,1-10.
[]
-
- Milenium i Koniec Grzechu
- Milenium to tysiącletnie królowanie Chrystusa z Jego
świętymi w niebie, w czasie pomiędzy pierwszym a drugim zmartwychwstaniem. W tym
czasie, gdy grzeszni umarli będą sądzeni, ziemia będzie zupełnie pusta; bez żyjących
mieszkańców. Przebywać na niej będą jedynie szatan i jego aniołowie. Przy końcu tego
okresu Chrystus wraz ze swoimi świętymi i Miastem Świętym zstąpi z nieba na ziemię.
Wtedy zostaną wzbudzeni z martwych niesprawiedliwi i wspólnie z szatanem i jego
aniołami otoczą to miasto, lecz wówczas ogień Boży pochłonie ich i oczyści ziemię.
W ten sposób wszechświat na zawsze uwolniony zostanie od grzechu i grzeszników.
Obj.
20; Zach. 14,14; Mal. 3,19; Jer. 4,23-26; 1 Kor. 6,2.3; 2 Piotra 2,4; Ez. 28,18; Obj.
19,17.18.21; 21,15.
[]
-
- Nowa Ziemia
- Na nowej ziemi, na której sprawiedliwość zamieszka, Bóg
da wieczny dom odkupionym, a otoczenie uczyni doskonałym dla wiecznego życia, miłości,
szczęścia i nauki w Jego obecności. Tutaj bowiem sam Bóg zamieszka ze swoim ludem, a
ból i śmierć przeminą. Wielki bój zostanie zakończony i grzechu więcej nie będzie.
Cała przyroda, ożywiona i nieożywiona, przyzna, że Bóg jest miłością; On też
królować będzie na wieki. Amen.
2 Piotra 3,13; Izaj. 35; 65,17-25; Mat. 5,5; Obj.
21,17; 22,15; 11,15.
|
|
