 |
|
|
| nadzieja.pl > pastor on-line > pomnik..., cz. 11 |
dokument tekstowy |
||
|
POMNIK BOGA |
|
Oto przegląd dziesięciu tekstów na temat sabatu, od raju utraconego do raju odnowionego: 1. „Tak zostały ukończone niebo i ziemia oraz cały ich zastęp. I ukończył Bóg w siódmym dniu dzieło swoje, które uczynił, i odpoczął dnia siódmego od wszelkiego dzieła, które uczynił. I pobłogosławił Bóg dzień siódmy, i poświęcił go, bo w nim odpoczął od wszelkiego dzieła, które uczynił. I pobłogosławił Bóg dzień siódmy, i poświęcił go, bo w nim odpoczął od wszelkiego dzieła swego, którego Bóg dokonał w stworzeniu”1. Ustanowieniu sabatu towarzyszyły trzy fakty:
Wymienione wyżej trzy czynności Boga w związku z ustanowieniem sabatu świadczą o doniosłości i odrębności tego dnia, uczynionego świętem tygodniowym dla Adama i Ewy oraz przyszłych pokoleń. Nikt oprócz samego Boga nie będzie mógł zmienić tego postanowienia. Ludzie nieraz pytają, czy sabat został ustanowiony przy stworzeniu świata, czy też w późniejszym okresie? Odpowiedź znajdujemy na początku Pisma Świętego, gdy porównamy tekst Genesis1,28 z 2,3. Słowo błogosławił zostało użyte zarówno dla małżeństwa, jak i dla sabatu. Nikt nie ma wątpliwości co do ustanowienia małżeństwa w raju, które miało być prawem dla wszystkich dzieci Adama, i nie powinien ich mieć, jeśli chodzi o ustanowienie sabatu i jego przeznaczenie dla całego rodzaju ludzkiego, co wynika jasno z kontekstu choćby tylko wymienionych tekstów. 2. „Pamiętaj o dniu sabatu, aby go święcić. Sześć dni będziesz pracował i wykonywał wszelką swoją pracę, ale siódmego dnia jest sabat Pana, Boga twego: Nie będziesz wykonywał żadnej pracy ani ty, ani twój syn, ani twoja córka, ani twój sługa, ani twoja służebnica, ani twoje bydło, ani obcy przybysz, który mieszka w twoich bramach. Gdyż w sześciu dniach uczynił Pan niebo i ziemię, morze i wszystko, co w nich jest, a siódmego dnia odpoczął. Dlatego Pan pobłogosławił dzień sabatu i poświęcił go”3. „Pamiętaj” — słowo to wskazuje, że sabat nie był nową instytucją, nadaną dopiero na Synaju. Sabat był dobrze znany. „Sabat Pana, Boga twego” — świadczy, że dzień ten nie był dany jakiejś grupie ludzi uprzywilejowanych, sekcie czy kościołowi. Sabat należy do Boga — taka jest nauka całego Pisma Świętego. Sabat ważny jest dlatego, że nie jest instytucją ludzką. Jest to Boży, święty, błogosławiony dzień odpoczynku, ustanowiony na wieczną chwałę i cześć Stworzyciela.
3. „Jeżeli
powstrzymasz swoją nogę od bezczeszczenia sabatu, aby załatwić swoje
sprawy w moim dniu świętym, i będziesz nazywał
sabat rozkoszą, a dzień poświęcony Panu godnym czci, i uczcisz go nie
odbywając w nim podróży, nie załatwiając swoich spraw i nie prowadząc
pustej rozmowy, wtedy będziesz się rozkoszował Panem, a Ja sprawię, że
wzniesiesz się ponad wyżyny ziemi, i nakarmię cię dziedzictwem twojego
ojca Jakuba, bo usta Pana to przyrzekły”4. [ Powściągnij twe nogi od przekraczania sabatu. To znaczy cofnij swe nogi od przekraczania sabatu! Przestań deptać Boży dzień, jakby to był dzień powszedni! Nazwij sabat rozkoszą. Rozkosz jest nadzwyczaj przyjemnym zjawiskiem! Czymś rozweselającym naszą twarz, rozjaśniającym nasze oczy. Jest to coś, co czyni nas szczęśliwymi. Taka była myśl Boża, gdy ustanowił sabat dla ludzi. Dzień sobotni nigdy nie miał być ciężarem, nieznośnym jarzmem. 4. „Nadałem im również moje sabaty, aby były znakami między mną a nimi, aby wiedzieli, że Ja, Pan, jestem tym, który ich uświęca. Święćcie moje sabaty i niech będą znakiem między mną a wami, aby wiedziano, że Ja, Pan, jestem waszym Bogiem!”5. „Święćcie” — określa stan pokoju serca6, żąda głębokiego poszanowania i respektu, poważania. „Znakiem między mną a wami” — podobnie jak akt ślubowania dwojga ludzi jest znakiem ich dozgonnej przynależności do siebie, tak sabat jest znakiem szczególnego stosunku między Bogiem i Jego ludem. Święcenie sabatu jest publicznym i otwartym przyznawaniem się do Boga jako Pana i Stworzyciela. Jest to szczególnie ważne w tym czasie, kiedy większość ludzi myśli inaczej. „Pan, który was poświęca”. Słowa te wskazują, jak wielką doniosłość ma sabat w oczach Boga. Zasadniczo sabat jest doświadczeniem uświęcenia — stanem duchowym serca — dzięki któremu wierzący dobrowolnie i osobiście odłączył się dla Boga, aby dostąpić zbawienia. Sabat jest znakiem zaślubin człowieka i zgodności jego woli z wolą Bożą. To doświadczenie nie trwa tylko 24 godziny, podczas sabatu. Trwa ono stale, przez wszystkie dni tygodnia, czego każdy następny sabat jest znakiem. Takie właśnie znaczenie ma słowo „uświęcić”. W Starym Testamencie Bóg powiedział: „świętymi bądźcie, gdyż ja jestem święty”. Kto dobrowolnie odda się służbie Bożej w celu dostąpienia uświęcenia, ten z radością przyjmie znak tego uświęcenia, a znakiem tym pozostaje na zawsze sobota. 5. „Módlcie się tylko, aby ucieczka wasza nie wypadła zimą albo w sabat”7. Ten wiersz jest dowodem świętości sabatu w erze chrześcijańskiej. Sam Jezus powiedział te słowa, gdy mówił o przyszłej inwazji wojsk rzymskich, mających zburzyć Jerozolimę, co miało się spełnić dopiero po upływie ponad trzydziestu lat po wniebowstąpieniu Pana. Historia potwierdza dokładnie wypełnienie się przepowiedni w 70 roku naszej ery. Jest to oczywisty dowód, że śmierć Jezusa Chrystusa na krzyżu Golgoty nie miała w żadnym wypadku znieść świętości i błogosławieństwa odpoczynku sobotniego nadanego przy stworzeniu świata i potwierdzonego niezmiennym dekalogiem. 6. „Ponadto rzekł im: „Sabat jest ustanowiony dla człowieka, a nie człowiek dla sabatu. Tak więc Syn Człowieczy jest Panem również i sabatu”8. „Ustanowiony dla człowieka”. Człowiek bowiem został stworzony przed sabatem, nie zaś po sabacie. Sabat został uczyniony dla dobra człowieka — dla jego szczęścia, radości i regeneracji sił umysłu i ciała. „Syn Człowieczy jest Panem sabatu”. Jest to jedyny dzień spośród siedmiu, który Jezus nazywa swoim. Jest to prawdziwy dzień Pański według Pisma Świętego. Jezus sam jest twórcą, obrońcą i interpretatorem tego dnia.
7. „I
przyszedł do Nazaretu, gdzie się wychował, i wszedł według zwyczaju swego
w dzień sabatu do synagogi, i powstał, aby czytać”9.
[ „Według zwyczaju swego”. Zwyczaj zostaje utarty przez regularne powtarzanie. Biblia wymienia dwa zwyczaje Jezusa: modlitwę i święcenie sabatu. „W dzień sabatu udał się według zwyczaju swego do synagogi”. Przechodząc obok warsztatu ciesielskiego w Nazarecie, w każdym innym dniu tygodnia poza sabatem, słyszelibyśmy uderzenia siekiery, odgłosy młota uderzającego w dłuto lub piły przecinającej drewno. Przechodząc obok synagogi, zauważylibyśmy drzwi zamknięte. Natomiast w dzień sabatu drzwi synagogi były szeroko otwarte. Tam w owym czasie znaleźlibyśmy Jezusa uczącego lud, czytającego z ksiąg Pisma Świętego lub pogrążonego w rozmowie z Ojcem w modlitwie.
Jezus dał
przykład szacunku i posłuszeństwa wobec dnia sobotniego podczas całego
ziemskiego życia10. 8. „A był to dzień Przygotowania i nastawał sabat. A szły też za nim niewiasty, które razem z Jezusem przybyły z Galilei i widziały grób oraz jak składano ciało Jego; powróciwszy zaś przygotowały wonności i maści. Przez sabat zaś odpoczywały według przykazania”12. Sprawozdanie to ponad wszelką wątpliwość ustala czas sabatu. Jest to dzień, który rozpoczyna się wieczorem w piątek (dzień ukrzyżowania) i poprzedza niedzielę, która była w owym czasie dniem zmartwychwstania13. 9. „A w dzień sabatu wyszliśmy za bramę nad rzekę, gdzie, jak sądziliśmy, odbywały się modlitwy, i usiadłszy, rozmawialiśmy z niewiastami, które się zeszły”14. Wydarzenie to miało miejsce około roku 52 n.e., czyli 20 lat po zmartwychwstaniu. Zwyczaj Jezusa i apostołów był powszechnym zwyczajem wszystkich chrześcijan15. Historia dowodzi, że nawet w Kościele rzymskim w ósmym wieku po Chrystusie katolicy święcili sobotę, za co zostali obłożeni klątwą papieską. W Piśmie Świętym nie znajdziemy żadnego śladu dokonania zmiany sabatu na inny dzień tygodnia. Apostoł Jan nazywa sabat Dniem Pańskim16 w ponad dziewięćdziesiąt lat po narodzeniu Chrystusa. Nowy Testament Pana naszego Jezusa Chrystusa nic nie mówi o innym dniu odpoczynku, jak tylko o dniu sobotnim. 10. „Bo jak nowe niebo i nowa ziemia, które ja stworzę, ostaną się przede mną — mówi Pan — tak ostoi się wasze potomstwo i wasze imię. I będzie tak, że w każdy nów i w każdy sabat przychodzić będzie każdy człowiek, aby mi oddać pokłon — mówi Pan”17. Zwróćmy uwagę na wyrażenie: „Każdego tygodnia w sabat”. Sabat ustanowiony w raju utraconym pozostanie wieczną pamiątką ku czci Stworzyciela w raju na nowej ziemi. Dopełnia to faktu, że w ciągu prawie sześciu tysięcy lat w stanowisku Boga do sabatu, siódmego dnia naszego ziemskiego tygodnia, nic się nie zmieniło. Dzień uroczyście święcony przez Boga i pierwszą parę ludzi w ogrodzie Eden, następnie deptany przez szatana i ludzi zbuntowanych przeciwko Stworzycielowi nieba i ziemi, będzie ponownie święcony przez wszystkich mieszkańców nowej ziemi, na której nigdy więcej nie będzie grzeszników łamiących Boże przykazania, łącznie z dniem sabatu. Nie będzie tam grzechu.
|
|
[ |
||||
|
główna |
pastor |
lekarz |
zielarz |
rodzina |
uzależnienia
| kuchnia
| sklep |
||||
|
|
||||
|
© 1999-2003 NADZIEJA.PL Sp. z o.o. Wszystkie prawa zastrzeżone. |
||||
 |
|
|||
Na ziemi
istnieje wiele pomników z marmuru, brązu czy nawet metali szlachetnych.
Pan Bóg ma również na ziemi swój pomnik, lecz nie z marmuru czy drogiego
kruszcu, ale z czasu. Jest nim sabat — siódmy dzień tygodnia, ustanowiony
w raju Eden przed upadkiem człowieka w grzech, jako święty Boży dzień
odpoczynku. Sabat, jako pomnik wieczności, przetrwa okres grzechu i będzie
znakiem czci Stworzyciela w odnowionym raju.
