CZY JEZUS TO BÓG JAHWE?

JAN KOWALSKI

Czy nauka o Trójcy jest reliktem katolicyzmu, jak utrzymują antytrynitarze, czy też znajduje potwierdzenie w Nowym Testamencie? Czy Jezus Chrystus to Jahwe ze Starego Testamentu?

Ten artykuł jest poświęcony biblijnemu potwierdzeniu boskości Syna i może pomóc w rozmowach na ten temat z antytrynitarzami. Powinniśmy oczywiście pamiętać, że choć naszym celem jest przekonanie innych o boskiej naturze Jezusa, jeszcze ważniejsze jest to, by nasze słowa i zachowanie wskazywały, iż Jego boski charakter żyje w nas.

Antytrynitarze kładą wielki nacisk na atakowanie chrześcijańskiej nauki o Trójcy sprzeciwiając się utożsamianiu
Jezusa z Bogiem Jahwe. Ten spór — dotyczący związku między Ojcem i Synem — nie jest czymś nowym. Na ten temat dyskutowano w Kościele chrześcijańskim od trzeciego wieku naszej ery, a współcześni antytrynitarze nie przedstawili w tej kwestii nic nowego. Czują jednak, że nauka o Trójcy jest reliktem wpływu zepsutego katolicyzmu, od którego świat chrześcijański musi się uwolnić. Wskazują, że w Biblii nie występuje słowo „Trójca”. Mają rację. To prawda, ze słowo to nie występuje w większości dawnych i współczesnych przekładów. W Biblii znajduje się jednak greckie słowo „theotes” (Bóstwo). Zgadzamy się z antytrynitarzami, że Bóg Ojciec to Jahwe. Wierzymy jednak również, zgodnie z Pismem Świętym, że Syn także nosi imię Jahwe, gdyż jest jedno z Ojcem.

Historyczny pogląd chrześcijaństwa jest taki — istnieje jeden Bóg w trzech równych sobie, wiecznych osobach: Ojcu, Synu i Duchu Świętym, które są jedno w mocy, zamiarach, charakterze i wiecznym trwaniu. Ariański pogląd zakładał, że tylko Ojciec jest wieczny, a więc tylko On jest Jahwe. Syn, zgodnie z tym poglądem, został zrodzony (albo stworzony) i zaistniał w późniejszym czasie. Oczywiście, jeśli ten pogląd byłby właściwy, Syn nie mógłby być Jahwe (wieczny).

Jeśli ktoś lubi historię, powinien zapoznać się z okolicznościami soboru w Nicei, który odbył się w 325 roku, i soboru w Chalcedonie, który odbył się w roku 451, dwóch soborów, na których skrystalizowały się chrystologiczne poglądy Kościoła chrześcijańskiego.

Jakie jest znaczenie Bożego imienia, Jahwe? Mówiąc wprost, nie ma w Biblii takiego imienia jak Jehowa. Powstało ono w późnym średniowieczu w wyniku nieporozumienia. Otóż w Biblii hebrajskiej istnieje słowo zapisane spółgłoskami Jhwh (pierwotny tekst hebrajski nie miał samogłosek), oznaczające imię Boże. Zostało ono zdefiniowane w 2 MOJŻ. 3,13-14 jako „Jestem” i zgodnie z zasadami gramatyki hebrajskiej powinno być czytane jako Jahwe. Jednak Żydzi, którzy w skrajny sposób interpretowali przykazanie Dekalogu: „Nie będziesz wzywał imienia Pana Boga twego do czczych rzeczy” 2 MOJŻ. 20,7, gdy czytając Biblię dochodzili do słowa Jhwh wymawiali słowo Adonaj (czyli Pan). Dlatego też masoreci, uczeni żydowscy, żyjący około dziesiątego wieku, kiedy dokonywali oznakowania tekstu hebrajskiego samogłoskami, aby zapobiec nieumyślnemu wymawianiu świętego imienia dali przy słowie Jhwh samogłoski wyrazu Adonaj. Wybierając to imię Bóg określa siebie jako wiecznego i samoistnego, bez początku i bez końca (patrz PS. 90,2). Tak więc każdy, kto nie miał początku ani nie będzie miał końca, ma prawo z natury swej istoty nosić imię Jahwe.

Jaki dowód znajdujemy w Piśmie Świętym na to, że Jezus jest Jahwe na równi z Ojcem? Jednym ze sposobów ułatwiających studiowanie imienia Jahwe (tłumaczonego w większości przekładów jako Pan) jest korzystanie z drugiego wydania Biblii Tysiąclecia, gdzie imię to zostało zamieszczone zgodnie z oryginałem. []

JEZUS TO JAHWE

Zwróć uwagę na to, że porównanie niektórych tekstów Starego i Nowego Testamentu wskazuje ponad wszelką wątpliwość, że Jezus jest naprawdę utożsamiany z Jahwe. Przedstawimy to bardziej czytelnie:

1. „Głos się rozlega: Drogę dla Jahwe przygotujcie na pustyni, wyrównajcie na pustkowiu gościniec naszemu Bogu” IZ. 40,3 BT. „Rzekł [Jan Chrzciciel]: Ja jestem głosem wołającego na pustyni: Prostujcie drogę Pana, jak powiedział Izajasz prorok” JAN 1,23. Z pewnością Jan znał hebrajski tekst proroctwa Izajasza. Gdy oświadczył, że to on jest głosem z przepowiedni Izajasza, stwierdził jednocześnie, że przygotowuje drogę dla Jahwe, a przecież poprzedzał nie kogo innego, jak tylko Jezusa.

2. „Czy nie wiesz tego? Czyś nie słyszał? Jahwe to Bóg wieczny, Stwórca krańców ziemi. On się nie męczy ani nie nuży, Jego mądrość jest niezgłębiona” IZ. 40,28 BT. „Na świecie był [Słowo — Jezus] i świat przezeń powstał, lecz świat go nie poznał” JAN 1,10. Stwórca świata przyszedł na tę ziemię, ale nie został przyjęty. Jeśli Jezus nie jest Jahwe, to nie jest Stwórcą. Ponadto Izajasz nazywa Stwórcę Bogiem wiecznym. Jezus jest wieczny, a więc jest Jahwe.

3. „Ja, któremu na imię jest Jahwe, chwały mojej nie odstąpię innemu ani czci mojej bożkom” IZ. 42,8 BT. „A teraz Ty mnie uwielbij, Ojcze, u siebie samego tą chwałą, którą miałem u ciebie, zanim świat powstał” JAN 17,5. Czy Jezus, jako posłuszny Syn, prosiłby Ojca o chwałę, którą Jahwe z nikim nie chce się dzielić? A może Jezus też ma prawo do tej chwały, ponieważ On także jest Jahwe — jedno z Ojcem?

4. „Gdyż głosić chcę imię Jahwe: uznajcie wielkość Boga naszego; On Skała, dzieło Jego doskonałe, bo wszystkie drogi Jego są słuszne” 5 MOJŻ. 32,3-4. „I wszyscy [Hebrajczycy podczas wędrówki po pustyni] ten sam napój duchowy pili; pili bowiem z duchowej skały, która im towarzyszyła, a skałą tą był Chrystus” 1 KOR. 10,4. Jahwe został nazwany Skałą. Paweł oświadczył, że Skałą jest Chrystus. Tak więc Chrystus to Jahwe.

5. „Jahwe jest moim pasterzem: nie brak mi niczego” PS. 23,1 BT. „Ja jestem dobry pasterz. Dobry pasterz życie swoje kładzie za owce” JAN 10,11. Jahwe jest Pasterzem i Jezus zastosował to określenie do siebie, będąc
w pełni świadomy swojej boskości. []

6. „Tak mówi Jahwe, Król Izraela i Odkupiciel jego, Jahwe Zastępów: Ja jestem pierwszy i Ja ostatni; i nie ma poza Mną boga” IZ. 44,6 BT. „Oto przyjdę wkrótce, a zapłata moja jest ze mną, by oddać każdemu według jego uczynku. Ja jestem alfa i omega, pierwszy i ostatni, początek i koniec” (OBJ. 22,12-13; patrz 1,17-18).
Jahwe mówi, że On jest pierwszy i ostatni. Ten, który przyjdzie wkrótce z zapłatą (patrz MAT. 16,27) także oświadcza, iż jest pierwszy i ostatni. Nie może być żadnych wątpliwości, że Jezus umarł za nas — pierwszy i ostatni — i to On jest Jahwe.

7. „Ja jestem Jahwe, i nie ma innego. Poza Mną nie ma boga” IZ. 45,5 BT. „Wy jesteście moimi świadkami: Czy jest jaki bóg oprócz Mnie? Albo jaka Skała? — Ja nie znam takiego!” IZ. 44,8 BT. „Ja i Ojciec jedno jesteśmy. Żydzi znowu naznosili kamieni, aby go ukamienować. Odrzekł im Jezus: Ukazałem wam wiele dobrych uczynków z mocy Ojca mego; za który z tych uczynków kamienujecie mnie? Odpowiedzieli mu Żydzi, mówiąc: Nie kamienujemy cię za dobry uczynek, ale za bluźnierstwo i za to, że Ty, będąc człowiekiem, czynisz siebie Bogiem” JAN 10,30-33.
Jahwe kategorycznie oświadczył, że nie ma Boga poza Nim. Przeczy to twierdzeniu pewnych antytrynitarzy, jakoby Jahwe był Bogiem, a Jezus bogiem przez małe „b”. Gdy Jezus powiedział, że jest jedno z Ojcem, powiedział coś, czego żaden inny człowiek nie mógłby powiedzieć. Żydzi dobrze zrozumieli, co miał na myśli. Dla nich był tylko jeden Bóg, a jego imię brzmiało Jahwe. Jezus wyraźnie oświadczył, że to On jest tym Bogiem, więc postanowili go ukamienować.

8. „Albowiem Ja jestem Jahwe, twój Bóg, Święty Izraela, twój Zbawca. (...) Ja, Jahwe, tylko Ja istnieję i poza Mną nie ma żadnego zbawcy” IZ. 43,3.11 BT. „I nie ma w nikim innym zbawienia; albowiem nie ma żadnego innego imienia pod niebem, danego ludziom, przez które moglibyśmy być zbawieni” DZ. AP. 4,12. Z tych wersetów wynika, że jedynie Jahwe jest Zbawicielem. Jeśli Jezus to nie Jahwe, to nie mamy Zbawiciela. Zwróć także uwagę, że Syn panny Marii otrzymał imię, jakie przekazał anioł (patrz MAT. 1,21). Imię Jezus znaczy Jahwe zbawia.

Tak więc Księga Izajasza jest bastionem trynitaryzmu. Izajasz jest wielkim, mesjanistycznym prorokiem. Wywyższał mającego przyjść Mesjasza jako Jahwe nie raz czy dwa, ale wielokrotnie. Dla ludzi o otwartym umyśle istnieje mnóstwo dowodów na to, że Jezus to Jahwe. []

Przy całym swoim nauczaniu na temat skromności, Jezus nie znał świętszego dzieła niż wskazywanie ludziom na siebie samego. Wielokrotnie mówił o tym, kim jest. Stosował też do siebie boskie imię Jestem. Mówił o sobie: Ja jestem chlebem żywota, światłością, drzwiami, pasterzem, zmartwychwstaniem, życiem, panem, nauczycielem, drogą i prawdą. Nie powiedział: Mam życie, ale raczej: Ja jestem życiem! Jeśli Jezus nie jest wieczną istotą, to nie możemy mieć dzięki Niemu życia wiecznego. Nie mógłby bowiem dać czegoś, czego nie posiada. Jezus utrzymywał, że jest źródłem wszelkiego życia — jest Jahwe. Prorocy mówili: Słuchajcie, a opowiemy wam, jaki jest Bóg. Jezus natomiast mówił: Patrzcie na Mnie, a zobaczycie, jaki jest Bóg, gdyż Ja jestem Bogiem Jahwe.

TWIERDZENIA NIEKTÓRYCH ANTYTRYNITARZY I ODPOWIEDŹ NA NIE

1. „Jehowa to jedyne prawdziwe imię Boga”. To nieprawda. W Piśmie Świętym jest wiele imion Boga. Natomiast prawdą jest to, że imię Jahwe jest jednym z najczęściej używanych. Każde z innych imion objawia pewną cechę charakteru Boga, a wszystkie razem pozwalają nam ujrzeć pełny Jego obraz.

• El lub Elohim wyraża moc Bożą. Znajdujemy to imię w 1 MOJŻ. 1,1, gdyż dzieło stworzenia jest przejawem Bożej mocy.

• El Szaddaj (Bóg Wszechmogący) jeszcze bardziej podkreśla moc Boga.

2. „W każdej pogańskiej religii istnieje pojęcie trójcy. Chrześcijaństwo zostało spoganizowane przez wprowadzenie nauki o Trójcy”. To prawda, że wiele pogańskich religii posiada triadę bóstw. Religie babilońska i egipska są tego przykładem. Diabeł zawsze stara się wypaczać to, co jest prawdą. Pytanie tylko, czy Kościół przejął pogańską koncepcję trójcy, czy też prawda o Trójcy została wypaczona przez szatana
w pogańskich wierzeniach?

3. „Każdy wie, że ojciec musi być starszy od syna. Tylko Ojciec jest wiecznym Bogiem Jahwe. Syn zaistniał w pewnym momencie historii, więc nie może być Jahwe”. Ten zarzut dowodzi braku znajomości planu zbawienia. Związek Ojca z Synem w Nowym Testamencie musi być zawsze rozumiany w świetle tego, co stało się w Betlejem. Jedyne dziecko, jakie narodziło się na świecie bez ziemskiego ojca to Jezus. Tytuł Syn odnosi się do Jego ucieleśnienia i nie przeczy Jego odwiecznemu istnieniu. W Starym Testamencie występują odniesienia do synostwa drugiej osoby Bóstwa, ale zawsze w połączeniu z oczekiwanym wcieleniem. []

4. „Jezus przyznał, że Ojciec jest większy od Niego” (patrz JAN 14,28). Jezus powiedział prawdę. Jego Ojciec był większy od Niego. Wszystko, co Jezus uczynił żyjąc jako człowiek na tej ziemi, uczynił przez moc swojego Ojca (patrz JAN 14,10). Jednak ci, którzy podnoszą taki zarzut, nie pojmują planu zbawienia. Gdy Chrystus, jako druga osoba Bóstwa, stał się człowiekiem, odłożył na bok swoją równość z Ojcem i z własnej, nieprzymuszonej woli przyjął podporządkowaną pozycję (patrz FILIP. 2,5-11). Po wniebowstąpieniu Jezus został uwielbiony i zajął swoje właściwe miejsce — po prawicy Ojca.

5. „W Biblii wyraźnie jest napisane, że jest jeden Bóg, a nie trzech”. To prawda, nie ma trzech Bogów. W Biblii czytamy, że jest jeden Bóg, czy raczej jedno Bóstwo (theotes) w trzech osobach. Zarówno Stary, jak i Nowy Testament podtrzymuje wielość osób w obrębie jednego Bóstwa. W 1 MOJŻ. 1,1 Bóg przedstawia się w liczbie mnogiej (Elohim). Mnogie formy zaimków (my) są użyte w I MOJŻ. 1,26; 3,22. „Ja i Ojciec jedno jesteśmy” JAN 10,30.

6. „W JAN 3,16 wyraźnie czytamy, że Syn został zrodzony. Słowo użyte w tym tekście oznacza urodzenie albo przekazanie życia”. Niezbyt fortunne tłumaczenie słowa „monogenes” jest powtarzane w kolejnych przekładach Biblii. „Monogenes” oznacza „wyjątkowy, jedyny w swoim rodzaju”. Grecy używali innego słowa, by wyrazić pojęcie „jednorodzony”. Dlaczego współczesne przekłady używają słowa „jednorodzony”? Opierają się na łacińskim przekładzie Biblii, Wulgacie, zredagowanej przez Hieronima. Hieronim żył w czasach, gdy chrystologiczne spory rozgorzały na dobre w Kościele. Zamiast więc przetłumaczyć słowo „monogenes” na łacińskie słowo „unicus”, oznaczające „jedyny, wyjątkowy”, Hieronim sądził, że przyczyni się do szerzenia prawdy wybierając słowo „unigenitus”, które oznacza „jednorodzony”. Hieronim pragnął podkreślić fakt, że Syn był tej samej natury co Ojciec. Jednak uciekając się do tego wybiegu Hieronim nie osiągnął zamierzonego celu. Arianie szybko wykorzystali ten błąd. Zamiast koncentrować się na naturze Chrystusa, wykorzystali błędnie użyte słowo, by dowieść, iż Chrystus miał początek. Tak się często dzieje z nadużyciem dokonanym w dobrej wierze.

7. „W KOL. 1,15.18 wyraźnie czytamy, że Jezus jest pierworodnym (prototokos). To samo słowo jest użyte
w MAT. 1,25 na określenie Jezusa jako pierwszego dziecka Marii”. Nie ma prostej odpowiedzi na ten zarzut. Ponieważ większość dowodów w całej Biblii wskazuje na wieczną naturę Chrystusa, trudno przyjąć, żeby jeden tekst dowodził, iż miał On początek. Poprawna egzegeza wymaga zgodności z całością danego zagadnienia przedstawionego w Piśmie Świętym. Być może częściowo, o ile nie całkowicie, można rozwiązać ten problem uznając, że trudno jest oddać żydowski sposób myślenia przy pomocy języka greckiego. Paweł omawia w tym kontekście kwestię pierwszeństwa, a nie początku. Pierworodny posiadał przywileje, jakich nie miały inne dzieci. Otrzymywał podwójny dział dziedzictwa (patrz 5 MOJŻ. 21,17; KOL. 1,12) i był traktowany jako ważniejszy. Gdy Chrystus jest nazwany „pierworodnym z umarłych” KOL. 1,18, nie znaczy to, że był pierwszą osobą, jaka powstała z martwych. Mojżesz, córka Jaira, Łazarz zostali przecież wzbudzeni z martwych przed zmartwychwstaniem Jezusa, ale znaczenie KOL. 1,18 jest takie, że poprzednie zmartwychwstania ustępują znaczeniem zmartwychwstaniu Jezusa, gdyż były możliwe właśnie dzięki temu, że Jezus pokonał śmierć. Podobnie KOL. 1,15 podkreśla raczej pierwszeństwo niż początek. Ci, którzy posługują się tym tekstem w obronie własnych koncepcji teologicznych, czynią to niezgodnie z intencją apostoła.

W co więc wierzymy? Wieczny, wszechpotężny Jahwe przyszedł na tę ziemię i stał się grzechem za nas.
W swoim człowieczeństwie umarł za nas, przez swoje zmartwychwstanie pokonał śmierć i wrócił do Ojca. Pewnego dnia staniemy przed Jego tronem, zamieszkamy w królestwie Jego Ojca i będziemy chwalić na wieki Jego imię. A to imię brzmi: Jezus, Jahwe-Zbawiciel.

[]

główna | pastor | lekarz | zielarz | rodzina | uzależnienia | kuchnia | sklep
radio | tematy | książki | czytelnia | modlitwa | infoBiblia | pytania | studia | SMS-y
teksty | historia | księga gości | tapety | ułatwienia | technikalia | e-Biblia | lekcje
do pobrania | mapa | szukaj | autorzy | nota prawna | zmiany | wyjście

© 1999-2003 NADZIEJA.PL Sp. z o.o. Wszystkie prawa zastrzeżone.
Bank: BPH PBK VI/O w Warszawie, PLN: 11 1060 0076 0000 3200 0074 4691
Bank Swift ref. BPH KPL PK