|
Wśród
różnych religii islam stanowi największe wyzwanie dla chrześcijaństwa.
Już
w chwili powstania w VII wieku cechował się niezwykłą dynamiką rozwoju,
był dość chętnie akceptowany przez ludność zamieszkałą na obrzeżach
dawnego imperium rzymskiego. Bo przecież nie tylko przewadze militarnej
jego wyznawców należy przypisać fakt, iż w pierwszym stuleciu swego
istnienia takie kraje, jak Persja, Syria, Egipt, Palestyna, Azja Mniejsza,
północna Afryka, Hiszpania, nie mówiąc już o Półwyspie Arabskim, kolebce
tej nowej religii, stały się islamskie. W roku 732, czyli w sto lat po
śmierci Muhammada, wojska islamskie znalazły się w centralnej Francji.
Islam nadal rozwija się bardzo dynamicznie, szczególnie w Afryce. Jego
licznych wyznawców można spotkać w krajach Europy Zachodniej, a także w
Stanach Zjednoczonych, w których jest ich około trzech milionów. Islam
posiada wiele elementów zaczerpniętych z nauk Starego i Nowego Testamentu,
a także z tradycji chrześcijańskiej, istniejącej w czasie powstania tej
nowej i niezwykle, mówiąc chrześcijańskim językiem, ewangelizacyjnej
religii.
Wyznawcy islamu, zwani muzułmanami, posiadają świętą księgę, objawioną
Muhammadowi, Koran, który jest ich „Biblią”, podstawą nauki islamskiej. W
swym nauczaniu korzystają też z hadis — wypowiedzi proroka Muhammada,
nazywanego u nas Mahometem. Posiadają także tradycję — sunnę — w postaci
nauk następców proroka zwanych kalifami, a także imamami. Na tle sporów o
to, którzy imami są kalifami i jak rozumieć rolę kalifa w islamie,
powstały podziały wśród wyznawców tej religii. Podobnie jak
chrześcijaństwo islam jest podzielony głównie przez tradycję. Posiada on
wiele nurtów, z których dwa są najbardziej znane: szyityzm i sunnizm.
Istotą całego islamu jest prawo, a właściwie stosunek do prawa danego
przez jedynego Boga zwanego po arabsku Allachem. Słowo islam oznacza
poddanie się Bogu, także poprzez podporządkowanie się Jego prawu (szari’at).
Muzułmanin to ten, który tę zasadę przyjmuje i stosuje w swoim życiu.
Niekiedy islam nazywa się niesłusznie, a wręcz obraźliwie dla muzułmanów,
mahometanizmem. Mahomet, któremu objawione zostały, według wierzeń
muzułmanów, słowa Koranu, był tylko posłańcem Boga, jego największym
prorokiem i zarazem ostatnim z wielkich proroków. Za mężów Bożych,
proroków muzułmanie uważają niektórych starotestamentowych patriarchów, a
także Jezusa Chrystusa.
Istnieje pięć podstawowych obowiązków,
tzw. arkan, wszystkich muzułmanów. Są
to: wyznanie wiary zwane szahadą: „Nie ma żadnego Boga poza Bogiem
(Allachem), a Muhammad jest jego wysłannikiem”. Akcentuje ono, według
nich, w przeciwieństwie do chrześcijaństwa czysty monoteizm. Kolejne
wyznanie to salat — przypisany zespół modlitw i recytacji. Następne
obowiązki muzułmanina to: zakat — pierwotnie jałmużna, a faktycznie
podatek na cele religijne i dobroczynne, saum — post oraz hadżdż —
pielgrzymka.
Często ludzie nie znający dobrze islamu wymieniają także
dżihad jako jeden
z obowiązków muzułmanina, nadając temu słowu znaczenie świętej wojny.
Takie stwierdzenie nie jest ścisłe. Słowo dżihad ma następujące znaczenia:
walka w jakiejś sprawie aż po kres możliwości, może też oznaczać walkę z
własnymi słabościami, walkę słowem lub piórem, ale też może rzeczywiście
odnosić się do walki zbrojnej przeciwko wszystkim, którzy dopuszczają się
ucisku i terroru. Dżihad tylko wówczas staje się obowiązkiem wszystkich
muzułmanów, jeżeli zaatakowany kraj islamski nie może sam odeprzeć
przeciwnika. []
Dzisiaj islam postrzegany jest jako religia fanatyczna, nie pasująca do
współczesnego świata — głównie za sprawą wyznawców jego pewnych odmian,
uczniów niektórych szkół islamskich (na przykład: talibów). Należy jednak
pamiętać, że w średniowieczu, kiedy Europa pogrążona była w fanatyzmie
religijnym, gdy chrześcijaństwo na terenach Germanii szerzone było przy
pomocy wojska Karola Wielkiego, bezlitosnego wobec opornych na nową
religię, a obecnie świętego, islamscy Arabowie byli nie tylko
tolerancyjni, ale także propagowali dorobek cywilizacyjny ludzkości. To
dzięki nim przetrwały podwaliny wiedzy, na której zbudowane są współczesne
nauki medyczne, matematyczne i astronomia. To uczeni islamscy sprawili, że
zachowało się do naszych czasów wiele dzieł greckich, perskich i
hinduskich, tak bardzo znaczących dla kultury ogólnoludzkiej.
Nie wolno zapominać, że islam nie posiada systemu hierarchicznego
duchowieństwa, przez które można sterować islamem. Istnieją liczne szkoły
islamskie w obrębie danego nurtu tej religii i to one nadają kierunek
interpretacji Koranu, który jest dla nich prawem i wyrocznią w
rozwiązywaniu wielu współczesnych kwestii.
Pojawiają się też w islamie tendencje do przywrócenia pierwotnej czystości
religii, bez późniejszych obcych jej naleciałości. Przedstawiciele tej
orientacji, nazywanej fundamentalizmem, są szczególnie uczuleni na
zagrożenia płynące ze strony zdegenerowanej, według nich, moralności i
kultury zachodniej, w tym także chrześcijaństwa.
Po 11 września 2001 roku wszyscy bacznie przyglądają się islamowi w
Afganistanie. Islam w tym kraju istnieje prawie od 1400 lat. Stolica
Afganistanu, Kabul, została zdobyta przez wojska islamskie już w 661 roku,
a istniejąca obecnie hanaficka szkoła islamu sunnickiego zaczęła dominować
w dziewiątym wieku. Jedna czwarta muzułmanów w tym kraju to szyici. Są oni
wyznawcami różnych jego odmian, wśród których najbardziej znane to imamici
i ismaelici. Stosunki między tymi kierunkami są często na tyle wrogie, że
do niedawna afgańscy sunnici (kierunek większościowy) nie uznawali szyitów
za muzułmanów. I chociaż to się zmieniło, to nadal część muzułmanów odnosi
się wrogo do szyitów-ismaelitów, znacznie różniących się doktryną od
innych kierunków islamskich. Silne zróżnicowanie na tle religijnym
istnieje także między krajami islamskimi, a gdy dodamy do tego wewnętrzne
podziały, może to, w zaistniałych obecnie warunkach politycznych, położyć
kres dominacji islamu w pewnych regionach naszego globu.
|
|