JAK JEZUS
INTERPRETOWAŁ BIBLIĘ?

WŁADYSŁAW POLOK

Jak Jezus rozumiał i wyjaśniał Stary Testament, który w Jego czasach dzielił się na trzy części, to znaczy na prawo Mojżeszowe, proroków i psalmy (patrz ŁUK. 24,44).* Stary Testament nie zawierał tzw. ksiąg apokryficznych.** Jako chrześcijanie jesteśmy głęboko przekonani o ewangelicznej prawdzie, że Jezus jest obiecanym Mesjaszem. I dlatego niezwykle istotne jest, by dowiedzieć się, jak Chrystus rozumiał Stary Testament. Jest On bowiem jedynym prawdziwym interpretatorem Pisma Świętego. Jego interpretacja jest kluczem do należytego zrozumienia Biblii. Chcąc właściwie korzystać z natchnionych ksiąg, musimy podążać Jego śladami.

Kluczowa zasada interpretacji Pisma Świętego oparta jest na przekonaniu, że zbawcza aktywność Boga w historii starotestamentowej miała swoje wypełnienie w Chrystusie. Starego Testamentu należy używać i wyjaśniać go w świetle życia i nauki Chrystusa, ucieleśnionego Słowa Bożego. To o Nim właśnie jest napisane: „Na początku było Słowo, a Słowo było u Boga, a Bogiem było Słowo. Ono było na początku u Boga. (…) A Słowo ciałem się stało i zamieszkało wśród nas, i ujrzeliśmy chwałę jego, jaką ma jedyny Syn od Ojca, pełne łaski i prawdy” JAN 1,1.2.14.

Bóg posłał Jezusa, aby przez Jego życie i naukę w pełni się objawić. Chrystus także podkreślał, że został posłany przez Boga i że Jego słowa mają boskie pochodzenie. „Ja nie z siebie samego mówiłem, ale Ojciec, który mnie posłał, On mi rozkazał, co mam powiedzieć i co mam mówić. I wiem, że przykazanie jego jest żywotem wiecznym. Przeto, co Ja wam mówię, mówię tak, jak mi powiedział Ojciec” (JAN 12,49.50; por. JAN 8,28). Dlatego też tylko Chrystus na tle historii Izraela może odsłonić właściwe znaczenie i czasami ukryty sens Pisma Świętego. Zarówno Żydzi, jak i Samarytanie oczekiwali przyjścia Mesjasza, to znaczy Chrystusa. Gdy pewna Samarytanka w obecności Jezusa stwierdziła: „Gdy On przyjdzie, wszystko nam oznajmi” JAN 4,25, On bez wahania oświadczył: „Ja, który mówię z tobą, jestem nim” JAN 4,26.

W Nowym Testamencie często napotykamy na świadectwa Jezusa o Jego mesjańskim autorytecie. Jest to niezwykle potrzebne, zwłaszcza do zrozumienia symboliki Objawienia Jana (Apokalipsy). W tej ostatniej księdze Biblii starotestamentowe obrazy i symbole odnoszą się do Chrystusa i Jego nowego przymierza z nowotestamentowym Izraelem. Musimy zatem najpierw poznać ewangeliczne prawdy o Chrystusie, zgodnie z Jego nauczaniem, zanim będziemy zdolni właściwie zrozumieć objawienie Boże. Jest to niezwykle istotne, by uznać postępujący charakter Bożego objawienia w Biblii.

Księgi Starego Testamentu nie były ostatnim słowem Boga. Nie zamknęły kanonu Biblii i nie są kompletnym objawieniem Bożym. Są one obszerną Bożą obietnicą przyjścia Mesjasza jako największego Proroka i Króla, jedynego Zbawcy i najwyższego Kapłana. Stary Testament kończy się właśnie zapowiedzią tego przyjścia — „zanim przyjdzie wielki i straszny dzień Pana” MAL. 3,23. []

Natchnione pisma Nowego Testamentu są sprawozdaniem z tego, w jaki sposób obietnice Boże zaczęły się wypełniać i jak wypełnią się do końca. Dotyczy to w pierwszej kolejności Jezusa jako Mesjasza i powołania nowej, już mesjańskiej wspólnoty chrześcijańskiej, inaczej ludzi Mesjasza. Nowy Testament, a szczególnie Objawienie Jana, koncentruje się na chwalebnym zakończeniu historii świata i wypełnieniu wszystkich obietnic Pańskich. Dlatego chcąc otrzymać właściwe i głębsze zrozumienie prawa, proroków i psalmów, musimy przyjąć naukę Chrystusa i apostołów jako prawdziwe i pełne wyjaśnienie hebrajskich obrazów i symboli znajdujących się w Starym Testamencie. Nowy Testament w przekazie apostolskim funkcjonuje jako ostateczne, boskie objawienie prawdy.

Jak Syn Boży jest zdecydowanie większy niż jakikolwiek prorok w Izraelu, tak słowa Chrystusa są bezwzględnie najwyższą normą interpretacji Pisma Świętego niż jakakolwiek inna norma. Jezus Chrystus nauczał, że hebrajskie natchnione księgi koncentrują się na mesjańskich obietnicach.

Szczególną troską Jezusa było nauczenie Żydów, że na Starym Testamencie natchnione księgi się nie kończą i że pamięciowe przyswojenie ich treści ma niewielkie znaczenie. Celem bowiem Pisma Świętego jest prowadzenie ludzi do Chrystusa. „Badacie Pisma, bo sądzicie, że macie w nich żywot wieczny; a one składają świadectwo o mnie. Ale mimo to do mnie przyjść nie chcecie, aby mieć żywot” JAN 5,39.40. Zgodnie z nauką Jezusa hebrajski zbiór ksiąg ma chrystocentryczny charakter, a kluczem do jego zrozumienia jest odkrycie i stosowanie Chrystusowej metody wyjaśniania ksiąg Starego Testamentu.

Dwaj uczniowie w drodze do Emaus byli uprzywilejowani, gdy mogli słuchać zmartwychwstałego Pana Jezusa Chrystusa wyjaśniającego im, „począwszy od Mojżesza poprzez wszystkich proroków (...), co o nim było napisane we wszystkich Pismach” ŁUK. 24,27. W rezultacie ich serca zaczęły pałać, gdy mówił do nich i Pisma Święte przed nimi „otwierał” ŁUK. 24,32. A gdy „powrócili do Jerozolimy i znaleźli zgromadzonych jedenastu i tych, którzy z nimi byli” ŁUK. 24,33, zjawił się tam również Chrystus mówiąc: „Pokój wam!” ŁUK. 24,36. W czasie tego spotkania powiedział do nich jeszcze raz: „To są moje słowa, które mówiłem do was, będąc jeszcze z wami, że się musi spełnić wszystko, co jest napisane o mnie w zakonie Mojżesza i u proroków, i w Psalmach. Wtedy otworzył im umysły, aby mogli zrozumieć Pisma” ŁUK. 24,44.45.

Do takiej interpretacji i takiej misji został wezwany świat chrześcijański. Jeśli to zrozumienie zagubimy, zlekceważymy tak wielkie zbawienie. „Najpierw było ono zwiastowane przez Pana, potem potwierdzone nam przez tych, którzy słyszeli” HEBR. 2,3.

* Zbiór starotestamentowych ksiąg dzielił się na trzy części: prawo, proroków oraz pisma i w takim stanie przetrwał do czasów Chrystusa. Do prawa zaliczano pięcioksiąg Mojżesza, a do proroków — księgi tzw. proroków wcześniejszych (Księgę Jozuego, Sędziów, I i II Księgę Samuela, I i II Królewską) oraz księgi proroków późniejszych: Księgę Izajasza, Księgę Jeremiasza, Księgę Ezechiela, a także Księgę Ozeasza, Księgę Joela, Księgę Amosa, Księgę Abdiasza, Księgę Jonasza, Księgę Micheasza, Księgę Nahuma, Księgę Habakuka, Księgę Sofoniasza, Księgę Aggeusza, Księgę Zachariasza i Księgę Malachiasza. Natomiast w skład Pism wchodziły następujące księgi: Księga Psalmów, Przypowieści Salomona, Księga Joba, Pieśń nad Pieśniami, Księga Rut, Treny, Księga Kaznodziei Salomona, Księga Estery, a także Księga Daniela, Księga Ezdrasza, Księga Nehemiasza, I i II Księga Kronik.

** Starotestamentowy kanon hebrajski, który uznał i którym posługiwał się Jezus Chrystus, nie obejmował tzw. apokryfów, zwanych później księgami deuterokanonicznymi (wtórnokanonicznymi), czyli pism nie natchnionych, powstałych w czasach Ezdrasza i Nehemiasza. Nic więc dziwnego, że apostołowie nigdy nie cytowali ksiąg apokryficznych. Przeciwko posługiwaniu się tymi pismami występowali wcześni ojcowie Kościoła. Poselstwo tych pism w wielu przypadkach nie jest zgodne z nauczaniem ksiąg biblijnych. Także autorzy tych ksiąg nie przypisywali sobie natchnienia. Na soborze w Laodycei (około 360 roku naszej ery) polecono: „Nie mogą być czytane księgi akanoniczne, lecz tylko kanoniczne Starego i Nowego Testamentu”. Również Hieronim ostrzegał: „Strzeż się wszelkich apokryfów, a wiedz, iż nie pochodzą one od tych, których imiona uwidocznione są w tytułach”. Reformatorzy czternasto- i piętnastowieczni nawołujący do powrotu do nauki wczesnochrześcijańskiej ponownie odrzucili apokryfy. Ostatecznie dopiero na soborze trydenckim w 1546 roku włączono apokryfy do katolickiego kanonu Biblii. Potwierdzone to zostało na soborach watykańskich, pierwszym w 1870 roku i drugim w 1965 roku.

[]

główna | pastor | lekarz | zielarz | rodzina | uzależnienia | kuchnia | sklep
radio | tematy | książki | czytelnia | modlitwa | infoBiblia | pytania | studia | SMS-y
teksty | historia | księga gości | tapety | ułatwienia | technikalia | e-Biblia | lekcje
do pobrania | mapa | szukaj | autorzy | nota prawna | zmiany | wyjście

© 1999-2003 NADZIEJA.PL Sp. z o.o. Wszystkie prawa zastrzeżone.
Bank: BPH PBK VI/O w Warszawie, PLN: 11 1060 0076 0000 3200 0074 4691
Bank Swift ref. BPH KPL PK