 |
|
|
| nadzieja.pl > czytelnia > Babilon... |
 wydrukuj |
dokument tekstowy |
||
|
BABILON:
STAROŻYTNA PERŁA |
|
Wykopaliska odsłoniły tylko część dawnej metropolii, a jednak w pełni uzasadniają zachwyt starożytnych. Babilon wypełniały piękne pałace, budowle i niezliczone świątynie. W mieście były też dwa cuda starożytnego świata: Wiszące Ogrody oraz wieża Etemenanki, w której niektórzy dopatrują się pozostałości po wieży Babel. Za czasów Nabukadnezara (605-562) Babilon mierzył 16 km w obwodzie. Dla porównania Niniwa miała „tylko” 12 km, cesarski Rzym 10 km, zaś Ateny u szczytu potęgi 6.5 km. Miasto otaczał podwójny mur, każdy grubości około 8 m. Przestrzeń między nimi wypełniał gruz, dzięki czemu ich łączna grubość wynosiła 24 m, tak że na szczycie mogły się wyminąć dwa czterokonne zaprzęgi! Zapasy żywności pozwalały mieszkańcom przetrwać wiele lat oblężenia. Przepływająca przez miasto rzeka Eufrat nawadniała ziemię uprawną wewnątrz murów i dostarczała świeżej wody do picia. Babilon nazywano „wiecznym miastem”, gdyż uważano go za nie do zdobycia, a jednak Babilon upadł i to w ciągu jednej nocy. Prorocy biblijni zapowiedzieli obok samego upadku miasta także kilka intrygujących szczegółów:
W 597 r. Babilończycy najechali na zbuntowaną Jerozolimę. W podobnych okolicznościach uderzyli na Judeę w 587 r. p.n.e., kiedy po 18-miesięcznym oblężeniu zdobyli Jerozolimę i spalili świątynię, uwożąc jej skarby do Babilonu. Opis tego podboju, odkryty i odczytany w kronikach babilońskich pokrywa się z biblijną wersją wydarzeń 2 KRON. 24,10-17. Zgodność ta była kolejnym ciosem w argumenty stawiane przez XIX-wiecznych krytyków biblijnych, którzy powszechnie utrzymywali, że Nabukadnezar był legendarną postacią, wymyśloną w celach propagandowych przez kapłanów izraelskich! Proroctwo Izajasza o tym, że Babilon popadnie w taką ruinę, że w jego pałacach znajdą schronienie szakale i inne dzikie zwierzęta wydawało się nierozsądne IZAJ. 13,21; JER. 51,37. Niemiecki archeolog Siegfried Horn tak napisał o prawdopodobieństwie takiego wydarzenia: „Wtargnięcie szakala do ufortyfikowanego miasta, a nawet do pałacu było w starożytności zdarzeniem tak rzadkim i niesłychanym, że odnotowano je w oficjalnych dokumentach. Na jednej z tabliczek klinowych jest tego rodzaju zapis: ‘26 dnia 12 miesiąca 37 roku Nabukadnezara, do miasta Borsippa dostał się szakal’. Oczywiste jest, że w owych czasach dziwna byłaby zapowiedź, że dzikie zwierzęta uczynią sobie mieszkanie we wspaniałych pałacach.” UCZTA BALTAZARA
Jesienią 539 r. p.n.e. Cyrus ruszył na Babilon. Już po pierwszym natarciu zorientował się, że gigantycznych murów tego miasta nie weźmie szturmem. Jego doradca, Chrysantas, obchodząc Babilon zwrócił uwagę na szerokie koryto wpadającego do miasta Eufratu, co podsunęło mu fortel, który dopracował z Cyrusem. Za dnia Babilończycy szydzili z Medo-Persów stojących poza murami miasta. W nocy zaś hucznie świętowali ku czci Marduka i Isztar, zakrapiając obficie winem swe domniemane zwycięstwo.
W Babilonie
sprawował wówczas władzę Baltazar, syn króla Nabonida, który z nieznanych
względów usunął się do odległej pustynnej miejscowości Tema. Baltazar
wydał wielką ucztę dla wszystkich dostojników
DAN. 5,1. Rozkazał też, żeby
przyniesiono naczynia ze świątyni Bożej, które jego dziadek Nabukadnezar
wywiózł z Jerozolimy
DAN. 5,3.
Te poświęcone Bogu naczynia trafiły teraz w ręce książąt i ich nałożnic.
Czczono z nich winem babilońskie bożki. Ten akt Baltazara nabrał w Biblii
archetypowego wymiaru, symbolizując wymieszanie prawdy Bożej z odstępstwem
oraz religii z władzą świecką. Nazywany duchowym „nierządem”
JER. 2,20-31;
OZ. 2,5 i „obrzydliwością”
OBJ. 18,9 pojawia się w Apokalipsie w proroctwie o odstępczym systemie
religijnym, który w czasach chrześcijańskich wymiesza prawdę z fałszem,
próbując narzucać swe doktryny przy pomocy władzy świeckiej
OBJ. 13-18. [ Mieszkańcy Babilonu bawili się w fałszywym poczuciu bezpieczeństwa, nieświadomi, że z ciemnością nocy zapadł na nich wyrok śmierci. Otrzeźwieli dopiero, gdy niewidzialna ręka napisała na ścianie cztery słowa: „Mene, mene, tekel, uparsin” DAN. 5,25. Strach ścisnął ich serca. Baltazar obiecał wtedy najwyższą po sobie i swoim ojcu pozycję w państwie temu, kto wyłoży znaczenie tych słów. Nikt jednak nie potrafił DAN. 5,29. Zapadła konsternacja. Wtedy na salę weszła na salę królowa-matka. Była to zapewne Nitocris, córka Nabukadnezara, a matka Baltazara. Nieco niżej mianuje ona Baltazara „synem” Nabukadnezara DAN. 5,11.18, dlatego że w językach semickich wszystkich męskich potomków nazywano synami. Powiedziała: „Jest mąż w twoim królestwie, na którym spoczywa duch świętych bogów. W dniach twojego ojca znajdowano u niego oświecenie, rozum, mądrość... do wykładania snów, do rozwiązywania zagadek i do wyświetlania tajemnic; król nazwał go Baltazarem. Niech więc teraz wezwą Daniela i niech poda wykład!” DAN. 5,11-12.
Żołnierze Cyrusa tymczasem wykopali kanał, aby odprowadzić wody Eufratu od miasta. Poziom rzeki, i tak niski o tej porze roku, opadł jeszcze bardziej. Persowie wdarli się wysuszonym korytem rzeki i otwarli bramy miasta. Babilon upadł w październiku 539 r. p.n.e. Przez pewien czas pozostawał metropolią, aż król Kserkses (485-465) zrównał go z ziemią. Aleksander Wielki chciał przywrócić miastu dawną chwałę. Kazał podnieść świątynie z ruin i odnowić składanie ofiar Mardukowi, ale wkrótce zmarł i odbudowy Babilonu zaniechano. Historyk Strabon z Amazei, gdy odwiedził ruiny Babilonu, napisał: „To wielkie miasto stało się pustkowiem”. Perła królestw stała się niczym Sodoma i Gomora, jak zapowiedzieli prorocy Boży wieki wcześniej IZAJ. 13,19-20; JER. 51,26. Dzisiejsze wsie arabskie leżą w dawnym korycie Eufratu lub poza obszarem, jaki zajmował Babilon w czasach Izajasza. Tylko nieliczni odwiedzają jego ruiny, jak zapowiedział Jeremiasz (51,43). Beduini omijają je z dala i nikt nie wypasa tam owiec, jak prorokował Izajasz (13,20). Spora część dawnego miasta to mokradła IZAJ. 14,23. Babilon stał się pustkowiem, zamieszkałym przez dzikie zwierzęta IZAJ. 13,21, zgodnie z zapowiedzią: „I stanie się Babilon kupą gruzów, siedliskiem szakali, miejscem grozy i gwizdania, bez mieszkańców” JER. 51,37.
Biblijne
proroctwa o Babilonie, podobnie jak o Niniwie, spisano w dniach ich
największej chwały. Jakże trudno byłoby wtedy przewidzieć, że akurat te
kwitnące metropolie zamienią się ruiny, podczas gdy do dziś przetrwają
inne stolice dawnych imperiów, np.: Rzym, Ateny, Damaszek, Istambuł czy
Jerozolima.
poprzedni wykład:
kolejny wykład: |
|
[ |
||||
|
główna |
pastor |
lekarz |
zielarz |
rodzina |
uzależnienia
| kuchnia
| sklep |
||||
|
|
||||
|
© 1999-2003 NADZIEJA.PL Sp. z o.o. Wszystkie prawa zastrzeżone. |
||||
 |
|
|||
W
starożytności nie było tak sławnego miasta jak Babilon. Izajasz nazwał go
„perłą królestw”
IZAJ. 13,19, a Jeremiasz „złotym kielichem upijającym
ziemię”
JER. 51,7. Historyk grecki Herodot napisał, że „jego splendor
górował nad wszystkimi miastami świata”. Czy była to tylko retoryczna
przesada starożytnych?
Odpowiedź przyniosły prace metodycznego, a zarazem pełnego humoru
archeologa niemieckiego Roberta Koldeweya. W czasie trwających 18 lat
badań uczeni zlokalizowali zarys miasta i najważniejsze zabytki, pracując
w skwarze sięgającym 58 stopni w cieniu.
Większość
tych zapowiedzi pochodzi z księgi proroka Izajasza, który żył około 700 r.
p.n.e., kiedy Babilon tętnił życiem, a lata największej świetności miał
dopiero przed sobą. W sto lat później Babilończycy złamali potęgę
Asyryjczyków, a w 605 r. p.n.e. Nabukadnezar pobił Egipcjan pod Karkemisz,
czyniąc królestwo babilońskie największym mocarstwem ówczesnego świata. [
Perski król
Cyrus, długim marszem przerzucił swe wojska na teren dzisiejszej
zachodniej Turcji i ruszył na Lydię. Państwem tym władał słynący z
bogactwa król Krezus. Stanął on z wojskiem na brzegu rzeki Halys wahając
się, czy wdawać się w wojnę z Persami. Posłał z zapytaniem do wyroczni w
Delfach, skąd przyszła odpowiedź, że jeśli przekroczy rzekę Halys, wielkie
państwo runie. Krezus wziął te słowa za pomyślny znak i ruszył do walki.
Doznał straszliwej klęski. Wyrocznia nie mogła się mylić, bo znacznym
królestwem była wtedy nie tylko Persja, ale i Lydia.
Prorok
Daniel wyłożył Baltazarowi znaczenie napisu, który okazał się wyrokiem:
„Twoje panowanie dobiegło kresu; zostałeś zważony i znaleziony lekkim;
Babilon zostanie wydany w ręce Persów”
DAN. 5,26-28.
